Vanacht om 03.30 ben ik Cola gaan halen. Althans dat schreeuwde Yoeri in zijn slaap.
"Celine! Pat gaat cola halen! Moet je ook?!"
Het was Sprite. Ik had dorst.

Lekker hoor zo'n "vrije dag". Geen supersonische wekker of trap van Daniëlle die me dit keer moeten wekken, maar gewoon uitgerust uit jezelf wakker worden. Rustig op ons gemakje de ochtendrituelen uitgevoerd en nog rustiger verkassen naar het ontbijt. We waren met 4 guppies aan het ontbijten, hé wacht, gister waren we nog met z'n 6en. Er werd poolshoogte genomen bij hut 102 en wat bleek, de soos had zich verslapen. Kan gebeuren, we zijn hier uiteraard voor onze rust. Al is die op sommige dagen wat verder te vinden. Compenseren heet dat.
Onze begeleiding had zich weer bij ons gevoegd en na de ochtendschaft, was het plan om te vertrekken naar Ubud.
De transfer stond klaar, een zogeheten Suzuki Arena. Hij deed zijn naam geen eer aan, want het zonnebrand van mijn buurvrouw kon ik praktisch proeven.

We werden afgezet bij het paleis van Ubud en daar eerst maar eens de toerist uitgehangen en de boel verkend. Foto's gemaakt en met wat Nederlanders gesproken. Dat volk vind je ook overal.

Er moest gepint worden, want we gingen de trekpleister van het dorp bezoeken: de markt.
De markt van Ubud is een doolhof van winkeltjes en kraampjes die van binnen naar buiten gaan en andersom. Er zijn heuse kruispunten ontstaan en je kan werkelijk alle kanten op. Geweldig om te zien al die souvenirs, mensen, paraplu's voor de nodige schaduwvoorziening en de verkopers die staan te springen om met je te onderhandelen. Net als op elke markt kom je veel van dezelfde spullen tegen en is het enige verschil tussen de kraampjes, het geslacht en de hoeveelheid tanden van de verkoper.

Nog geen 25 meter op de markt en ik zie onze eerste schatzoeker al duiken op een souvenir. De 'winkeliers' weten dat dit een walhalla is voor toeristen en zetten daarom meteen hoog in. Een simpele sleutelhanger begint al gauw op 200.000 rupia, omgerekendzo'n €15, met bijbehorende vraag: "What joe tienk ies goed praais?"
Dit is niet mijn sterkste onderdeel en ook niet die van de heer Vrijhoef himself. Gelukkig hebben wij een geheim wapen in ons gezelschap: Mevrouw Vrijhoef en haar uiterst geslepen manier van onderhandelen. Ik zal jullie meenemen in het proces.

• Stap 1: "How much is it?"
• Stap 2: Het startbedrag.
• Stap 3: "Really? That's too high!"
• Stap 4: Tussen de 20 en de 50 procent bieden van het gevraagde bedrag, hangt er vanaf wat je het waard vindt. Goeie tip.
• Stap 5: De winkelier bied iets lager dan het startbedrag, maar nog steeds te veel.
• Stap 6: Tussen de 25 en 55 procent bieden van het tweede gevraagde bedrag en de woorden: "Final offer!" of "Take it or leave it!"
• Stap 7: De winkelier bied weer iets lager dan het tweede bedrag, maar nog steeds te hoog.
• Stap 8: Met een blik in je ogen het voorwerp bij de winkelier in een plek douwen, waar een paraplu geen schaduw hoeft te bieden.
• Stap 9: Je weg vervolgen.
• Stap 10: "Ok joe can ghave."
• Stap 11: Afrekenen.

Tijdens dit hele proces met een stalen blik, waar Iron Man jaloers op is, de verkoper steeds iets meer moed kwijt laten raken en de buit is vervolgens binnen. Ik vind het een kunst. Applaus voor deze skills.
Elke keer als er iets gekocht moest worden door de zwakkere onderhandelaars onder ons, werd "Mum" erbij geroepen.
Het zal me niks verbazen als de verkopers elkaar onderling hadden ingelicht over deze vrouwelijke versie van Donald Trump, waar je gewoon niet mee moet sollen en onderhandelen een zware kluif is.

Ook de jongste telg, Celine, van deze aflevering van: 'Het is hier fantastisch' had het onderhandelen aardig onder de knie. Uiteindelijk heeft ze de halve markt leeggekocht voor "A goed praais".

Aan deze expeditie leek geen eind te komen door alle verschillende kanten die we op konden. Elke keer als we dachten dat we alles gezien hadden, was er wel weer een gangetje of straatje die je naar een compleet nieuw stuk met dezelfde souvenirs bracht. Ik vond het prachtig en genoot van alle leuke en mooie spullen die ik voor veel te veel geld had gekocht, was het niet voor onze 'Terror of the ondiep'.

Op een gegeven moment gingen de dames uitgebreid enkelbandjes kijken, passen en afdingen. De eerste verkoper had niet veel boeiends, maar zijn buurvrouw wel. Hoe bestaat het?
Onze Minister van Financiën wees mij op de nagels van de eerste verkoper van de enkelbandjes. Deze waren zo lang dat hij zeker geen ruggenkrabber nodig had en zichzelf sowieso hoofdpijn gaf tijdens het graven in zijn neus. Wolverine heb ik hem genoemd. Ik geef iedereen die ik bijzonder vind een naam, zo kan ik het makkelijker onthouden voor het schrijven.
De dames hadden ondertussen enkelbandjes uitgezocht en ook hiervoor weer 'A koet preisj' voor betaald. We hebben ze zo ingesteld dat ze niet verder dan 20 meter bij ons vandaan mogen lopen. Nee heel leuk, er zitten olifantjes aan en een subtiel belletje. Zo subtiel dat je ze op geen enkel (woordgrapje) moment kan kwijtraken en je ze constant aan hoort komen. Jammer.

Dorst! Vocht! Het was net na het middaguur en jullie begonnen allemaal een beetje wakker te worden, terwijl wij er al 14 marktkilometers op hadden zitten. Deze kilometers tellen dubbel vanwege het slenteren en het constant stoppen en weer opstarten. Het lijkt de rijstijl van Pitspoes wel.

De laatste 16 kilometer op de markt afgelegd en weer wat souvenirs voor 'Uh kuut pureis' gescoord. Het was tijd om onze weg terug te starten naar het hotel via The Monkey Forest.
Onderweg hebben we nog gekeken naar eventuele activiteiten die we konden doen op de vrij te besteden zondag en één daarvan is natuurlijk een massage. We liepen voorbij een tentje waar ze deze aanboden voor bijna geen geld, omgerekend dan.
Daniëlle en ik wilde dit sowieso gaan doen en hebben het uiteindelijk vervroegd naar vandaag. De overige 4 Makaken liepen door naar het bos en we zouden hun later in het hotel wel weer treffen. Het is tenslotte nog steeds een 'vrij te besteden dag'. Doei!

We werden welkom geheten door de eigenaresse van Padma Hastaa Spa and Beauty Salon: Ayu.
Samen met haar assistente Lomi zouden ze ons wel even een uur onder handen nemen met de Balinese Massage.
We werden het kamertje binnengebracht en Ajuu vroeg ons wat Daniëlle en ik van elkaar waren. We zeiden "Boyfriend en Girlfriend/Fiancé" en Abu vroeg of ik er misschien nog een vriendin bij wilde hebben. Ik zei ja en sindsdien ben ik hier alleen op Bali samen met Atoe.
Nee ik zei dat dat in Nederland illegaal is. Zij moest lachen en ik moest oppassen voor een massage met happy end..

We mochten ons uitkleden en in ons ondergoed gaan liggen op de operatietafel. Uitgerekend vandaag had ik mijn Captain America boxer aan en ik zag Afu steeds meer op die lip bijten.

Lomi was uiteindelijk mijn masseuse..

Wat was die massage fantastisch! Lolly was bijna 2 koppen kleiner dan ik, maar had meer kracht in haar handen dan ik in mijn hele lichaam. Ik had het gevoel dat ik door The Mountain himself onder handen werd genomen, maar aan de kleine voetjes te zien door mijn kijkgat wist ik dat dat niet zo was. Tenen, voeten, benen, vingers, handen, armen, rug, nek, hoofd, borst, buik, alles werd compleet in elkaar gekneed als een stuk deeg dat maar niet in de goede vorm wil komen.

Compleet gedesorienteerd kwam ik van dat aanrechtblad af en niet veel later voelde ik de energie door me heen gieren. Ik was helemaal opgeladen en wilde direct door naar een dubbele Jungle tocht, zo goed voelde ik mij. Eenmaal weer aangekleed kregen we nog een kopje thee en wat vers fruit en daarna was het tijd om op familiebezoek te gaan in The Monkey Forest. Apu en Lonnie bedankt voor de fantastische massage en een soort van beloofd dat we zondag misschien weer komen.

Aangekomen bij The Monkey Forest zien we eerst een heel groot bord met regels. Hierop staat onder andere: geen fysiek contact met de apen, niet voeren en geen plastic tassen met spullen meenemen. De apen hebben de plastic tassen geassocieerd met eten en zullen in je klimmen om de tassen leeg te trekken. Gelukkig hadden wij een reistas gekocht op de mega markt en konden we daar alles in doen.

Tickets gekocht, lendedoekjes om en daar begon ons bezoek aan de studio van de TLOS, de grootste familie van Bali.

Overal waar je kijkt zie je de Makaken zitten, lopen, klimmen, slingeren, vechten, neuken, eten en slapen. Het is mooi om te zien dat deze toeristische attractie uitstekend onderhouden wordt. De leefomgeving van de apen is geweldig, er loopt security en maintenance rond om de regels in het park nauwlettend in de gaten te houden en dit wrijft zich af op de toeristen. Men houdt zich aan de regels en respecteert hier flora en fauna, zoals het ook bedoeld is.

Het park is gigantisch en loopt geleidelijk aan over in de wildernis van Bali zelf. De Makaken gaan compleet hun eigen gang en zie je hier en daar in een toerist klimmen. Regel is dan om rustig te blijven, de aap te laten pakken wat ie gezien heeft en hem/haar verder met rust te laten om verwondingen bij jezelf te voorkomen. Kwijt is kwijt en dan had je je spullen maar goed op moeten ruimen. Het welzijn van de aap gaat voor.
Zo ging het in ieder geval voor een Fransman die zijn sigaretten niet goed opgeborgen had. Zijn rugzak bevatte zo'n vakje aan de zijkant waar je een flesje drinken in kan stoppen, maar hij bewaarde daar zijn pakje peuken. Een aap klom via zijn been richting zijn rugzak, trok het pakje eruit en sprong er vandoor. De Fransoos probeerde nog zijn pakje terug te krijgen, maar de Javaanse Jongen was al bezig met het compleet verscheuren van de buit.

Halverwege de tour du Maqaque zagen we de rest van de familie Vrijhoef en Celine elkaar vlooien. We deden we net alsof we ze niet zagen.

‍

Terug in het hotel met een kolonie vlooien rijker, was het zwembad nog steeds groen en vies. Kom maar door met die compensatie!
Er was om 19.00 gereserveerd bij het restaurant hiernaast dus we hadden nog ruim anderhalf uur om even bij te komen van het familiediner in het bos en de 'net niet happy end massage'.

Het restaurant naast de deur had een hele leuke sfeer en aankleding. Gekleurde lampjes, mooie versierde Hindoeïstische beelden en vijvers met alle kleuren vissen. We hebben heerlijk gegeten van een Balinese Rijsttafel en aansluitend werd er een traditionele dans opgevoerd die het verhaal van Rama vertelde.
Ik ben geen Dan Karaty, maar het was ontzettend  kleurrijk en knap om te zien. De details in de hand- en voetbewegingen in combinatie met de uitdrukkingen op het gezicht van de dansers, waren prachtig om te zien.
Halverwege de dans naar de wc geweest om er achter te komen dat zelfs daar een vijver met vissen aanwezig was. Bijna in de verkeerde bak gezeken.

Tijdens de dans zat er een kerel allerlei geluiden te maken en het verhaal te vertellen (in het Indonesisch) over Rama. Ik zou zeggen Google het verhaal, want ik zie dat dit het langste stukje tot nu toe aan het worden is.
Mental Lio maakte zulke gekke geluiden dat de Makaken hem op kwamen halen om naar huis te komen.
Mooie dans, goed uitgevoerd en ik ramde op die gouden knop. Ze waren door naar de kwart finales van Bali's Got Talent.

Morgen is het ook een rustige dag vermoed ik. Om 08.30 worden we opgehaald om te gaan raften! Dit keer niet door de Batcave, maar echt over een rivier. Daarna zullen we denk ik weer bij de buren wat zwembadwater gaan lenen.

Het regende hier net weer even. Gelijk 18 Makaken onder m'n afdakje.

Patrick