Soms heb je wel eens het geluk dat je wat mag winnen. Zo ging het vorig jaar voor Daniëlle met de bingo in de Liendert, toen nog een locatie van Beweging 3.0 waar ze werkte. Daar heeft ze na een avond nummertjes luisteren en als de bliksem afstrepen op de gekleurde bingokaartjes, de hoofdprijs in de wacht gesleept: Een overnachting in een hotel inclusief ontbijt en een diner voor 2. Als echte bingofanaat was ik hier zelf helaas niet bij, maar mocht ik haar die avond ophalen. Buiten wachtend als de lieve vriend de lieverd die ik ben, kwam mijn euforische vriendin naar buiten en kon ik meteen zien wat voor een intense strijd het was geweest om die felbegeerde hoofdprijs. Ze was bekaf en niet meer in staat om van Amersfoort naar Leusden te fietsen dus de fiets mocht achterin en daar ging de kampioen van de Liendert met haar gewonnen tripje op zak. Zij zelf en haar collega’s bevestigen dat het inderdaad de spanning van de bingocompetitie was en niet de wijn…

Na bijna een jaar in de la gelegen te hebben, werd het maar eens tijd om deze prijs der prijzen te gaan gebruiken. Het was nog niet makkelijk om een weekend te vinden waarin we allebei vrij waren, maar met wat vakantiedagen, wat zwoele blikken naar de collega’s die mijn rooster maken en wat gesmeek op de blote knietjes werden 26 en 27 juli 2019 de dagen dat we op pad zouden gaan.

We wilden naar een stad waar we nog nooit geweest waren en dat ook niet om de hoek zou liggen, dus de keuze werd Leeuwarden. Nog nooit geweest, niet om de hoek en goede verhalen over gehoord, so let’s go!

Voordat we vrijdagochtend vertrokken, brachten we eerst Isa naar de organisatie van de reis door Indonesië. Wij een uitje, zij een uitje.

Dêr geane wy ​​hinne!

Op naar het noorden van ons land, waar het gelukkig vrijdag en zaterdag warmer zou zijn dan in de provincie Utrecht met zijn luttele 37 graden.

Het was een vlot ritje. Er was bijna geen kip op de weg, merendeel van de rit mag je 130 km/h knallen en na ongeveer 5 kwartier reden we de hoofdstad van Friesland al binnen. Het was ondertussen lunchtijd en de plaatselijke McDonald's werd de gelukkige winnaar van onze bespaarde euro’s van deze gewonnen trip.

Volgestouwd met vlees en milkshakes vervolgden wij onze weg naar het hotel. We reden de parkeerplaats van de McDonald's af en na 15 meter hoorden we Nel Navigatie “bestemming bereikt” zeggen. Bekaf van de lange rit parkeerden we de auto bij het ‘Campanile Hotel Leeuwarden’ en gingen we kijken of we al konden inchecken. Het hotel zag er van buiten uit alsof het bij de eerste lichting Campanile Hotels hoorde en ook de receptie en het restaurant bevatten een vleugje 1960.

We werden geholpen door 2 hele vriendelijke Friese dames, waarvan 1 met accent. Hartstikke leuk dat accent en versterkt dat binnenlandse vakantiegevoel direct!

Se fertelde ús dat de keamers noch wurde skjinmakke dus dat we nog even geduld moesten hebben. Prima, het was tropisch en Daniëlle wilde graag naar het water toe om te grillen en die bruine tint uit Indonesië weer wat op te boenen.

Op ongeveer 5 minuten afstand met de airco bevond zich een bosbad zonder hekjes en overheersende vechtersbaasjes *kuch Bosbad Amersfoort kuch* en daar zijn we in de schaduw van een aantal bomen door onze hoeven gezakt.

Het was een heel leuk plekje om wat tijd te doden en te genieten van het smeltende Holland. Het was er lekker rustig en ik kon mooi de omgeving en vooral de mensen goed observeren voor mijn nieuwe roman.

Wat bijzonder was om te zien, was de indeling van de badgasten bij deze Friese oase. Rondom de badplaats hadden zich namelijk laagjes met ‘soorten’ badgasten gevormd, zonder dat men hier bewust voor kiest. Ik zal het even omschrijven:

• De buitenste laag bij de bomen bestond uit de schaduwduikers (waaronder ikzelf) en de mensen met kleine kinderen.
• De laag die volgde was een laag met voorzichtige zonliefhebbers. Deze wagen zich geregeld aan een kort bakproces, maar schieten snel terug de schaduw in als ze merken dat ze bijna klaar zijn met ‘rijzen’. Wat overig ook kenmerkend is aan deze laag, is het dubbele badlaken. Als ze alleen zijn dan hebben ze een extra badlaken mee, zodat ze hun spullen kunnen laten staan oftewel hun basis in de schaduw niet kwijt raken.
• Deze laag neemt het meeste ruimte in en bestaat uit de jongeren. Her en der scooters, brommers en fietsen. Hier en daar een speaker waar muziek uit galmt en tussen alles door wordt er stoer gespeeld met een bal. Af en toe zie je ze richting het water sprinten om af te koelen door de warmte van de zon en de gierende hormonen.
• De volgende laag is een laag met half om halfjes. Hier zitten de zonaanbidders en de schaduwduikers bij elkaar in de volle zon, maar is er voor de schaduwduikers een tentje of een doek of iets opgezet. Geregeld zie je de schaduwduikers in deze laag hun hele uitbouw verplaatsen, omdat de wereld natuurlijk om de zon draait.
• Deze laag bestaat uit mensen die niet verbranden en 40,7 graden eigenlijk nog wat aan de frisse kant vinden. Bizar.
• De laatste laag zijn de aangespoelde zoogdieren. Ze hebben de verkoeling gevonden en blijven daar kostte wat het kost. Iedereen die ook maar in de buurt komt van hun stukje verkoeling wordt praktisch aangevallen op een manier waarop een alligator dat doet met een prooi die rustig staat te drinken.
• Water.

Het werd tijd om een ijsje te scoren en ik vertrok naar het etablissement wat speciaal hiervoor uit de grond gestampt is. Overal bordjes dat je hier niet kan pinnen, zo 2009, en dan heb je nog van die mensen die raar staan te kijken als ze de hele bestelling van een kinderfeestje geplaatst hebben en de vriendelijke dame zegt dat er niet gepind kan worden. Gebeurd me geen tweede keer.

Afgekoeld met een ijsje, Daniëlle heeft er weer een laagje bruin op zitten en tegen een uur of 5 maar gaan kijken of de schoonmakers al klaar waren met de kamer.

Terug bij het hotel werden we dit keer geholpen door Sandra of Sander. Volgens Daniëlle was het Sandra en volgens mij was het Sander. Maakt ook helemaal niks uit, maar het feit dat je allebei wat anders ziet is wel grappig.

Misschien dat we met de reis door Indonesië wat verwend zijn wat betreft de hotels, maar dit was wel even een ander uiterste.

Met het opendoen van de deur stuitten we direct op een andere deur en aan de linkerkant een raampje. Het was een piepklein halletje en ik was al zover dat ik bij het raampje het maandmenu van de Chinees wilde bestellen.

Deur twee ging open en het was een simpele kamer met een bed (op wieltjes) en daar tegenover onder het raam een bureau met 2 stoelen en een tv. Liep je door langs het bed dan stond daar de allereerste HEMNES kledingkast van IKEA en kon je linksaf slaan de badkamer in.

Zo op het eerste gezicht een prima kamer, warm maar goed dat is het overal en thuis hebben we ook geen airco dus helaas pindakaas.

Wat mij vrij snel opviel waren de vele vlekken op de muren van alle doodgeslagen muggen, vliegen en weet ik wat allemaal nog wel niet meer... Je kon ook duidelijk zien dat de overleden muggen zich nog wel even goed hadden volgevreten aan de vorige gasten... Ik ben een uitstekende muggenjager en er zaten er nog genoeg binnen voor de onderkant van mijn slipper. Ook hadden de schoonmakers waarschijnlijk last van hun rug of zat er geen swiffer in het budget, want overal waar je tussen kon kijken zaten plukken stof en spinnenwebben die zich vanaf begin 1930 aan het uitbreiden waren.

Gratis overnachting, het is maar 1 nacht en gelukkig ruikt het beddengoed naar Robijn dus dat zit dan weer mee.

Dat er geen airco in zit is nog mee te leven, maar dat het na het douchen een sauna werd vanwege het nog niet bestaan van een afzuiging in 500 v. Chr. maakte het wel een heel pittig verblijf…

Tijd om te gaan eten. Het tweede deel van deze prijs was een diner voor 2 bij de aangesloten restaurants van de Bongo-bon. We hadden gereserveerd bij restaurant ‘Us Heit’ dat bij het Fletcher Hotel in Leeuwarden hoorde. Toen Daniëlle vertelde hoe het restaurant heette dacht ik even dat ze een beroerte kreeg, maar het bleek gewoon Fries te zijn.

Eenmaal daar aangekomen werd ons verteld dat het restaurant i.v.m. de warmte naar buiten was verplaatst. Prima, lekker buiten smikkelen.

We werden naar onze tafel gebracht en het zag er allemaal poepiechique uit met 3 verschillende glazen en 2 dozijnen bestek waar je uit kan kiezen.

Het was niet druk, maar ook niet rustig en de binnentuin was heerlijk koel door de schaduw van een paar grote bomen.

De stoeltjes waar we in zaten waren vrij diep en je zat voor je gevoel dus vrij laag, wat ervoor zorgde dat de ober met een lengte van 4 meter wel erg lang werd. Ik durf te wedden dat als ik in hem was geklommen, ik bovenop zijn hoofd een gans zou vinden die gouden eieren legt. Sjaak Bonenstaak heb ik hem genoemd.

Alsof ik nog niet genoeg lol had met Sjaak, kwam daar ineens Prins Friso aangewandeld met een compliment van de keuken. Ik zweer het, deze man leek er zoveel op dat je haast zou denken dat Willy een broertje heeft waar hij het bestaan niet van weet. Ja of juist wel en daarom werkt hij in een hotel in Leeuwarden de borden uit te serveren.

We kregen een 3 gangen menu en elke keer als het neer werd gezet, ging Friso of Sjaak ons uitleggen wat het allemaal was en wenste ons smakelijk eten. Chique de friemel hoor. Ik was mijn nette blouse thuis vergeten dus ik zat een beetje chique te wezen in mijn Star Wars T-shirt.

Ook hier heb ik weer mijn fantasie goed aan het werk kunnen zetten door de overige stamgasten te observeren en te omschrijven.

Naast ons zat een wat ouder stel en die hadden 2 kleine knuffelbeertjes op tafel staan. Ik dacht zelf dat het misschien een souvenir voor de kleinkinderen was, maar Mabel (de serveerster) vroeg er op een gegeven moment naar en de vrouw vertelde alleen dat ze overal mee naar toe gaan. Ok. Leuk. Ieder zijn ding toch? “Let maar niet op die brutale serveerster.” zei de vrouw toen Mabel weg liep…

Niet veel later gingen deze mensen weg en verdwenen de beertjes in de handtas.

Ze maakten plaats voor een jong stel dat geheel in het wit gekleed was. Zij had een mooie jurk aan en hij een dikke gouden ketting om zijn nek en een nektasje, wollah.

Ze hoefden niet te eten, alleen te drinken en aan de blik van Friso te zien, was hij hier niet heel blij mee.

Ik zal er even in een wat sneller tempo doorheen gaan:

• Ouder ANWB-stel. Google het maar.
• De broer van Gerard Ekdom en zijn vrouw die na de geboorte van hun 6e kind eindelijk weer eens een avond met zijn tweeën hadden.
• Elton John voordat hij uit de kast kwam, samen met zijn moeder.
• De 3 mannen van de serie ‘Divorce’, maar dan 20 jaar later.
• 2 Gooise koppels op dubbeldate
• Moeder en dochter die met net iets te veel decibel laten weten hoe het wel en niet moet in relaties.
• Een bejaard echtpaar dat na 5 minuten naar binnen vertrok i.v.m. de tocht…………………………
• En achter ons op het grasveld stond een grote tafel met daaraan zeker 15 65-plussers te genieten van vooral de wijn.

Het eten was heerlijk en had een heerlijke nasmaak van een rekening waarop alleen de drankjes stonden.

Na het eten hebben we nog wat door het centrum gestruind en nog een lekker ijsje gescoord.

Tijd om terug te keren naar de sauna en mijn backhand te trainen op de muggen. Het was niks afgekoeld en ondanks het ontbreken van een hor voor het raam, toch maar de boel open gegooid. Het werd op een gegeven moment nog spannender dan een wedstrijd tussen Roger Federer en Rafael Nadal, zo ging ik tekeer met die slipper op alles wat vloog. Uiteindelijk het raam maar dicht moeten doen en ons letterlijk en figuurlijk neerleggen met 31 graden.

Het werd zelfs zo erg dat ik de oorwurmen tegen de muren zag kruipen dus van slapen kwam er bij mij weinig van. Ik kan een heleboel hebben, maar oorwurmen vind ik echt de meest ranzige beestjes die je maar in huis kan hebben! Gadverdamme!

Wij hebben thuis een best hoog bed, ik slaap dan ook niet voor niets met een bungeekoord om mijn middel voor het geval ik de diepte in sodemieter. Dit bed stond niet alleen op wieltjes, maar het was ook nog eens heel laag, wat ervoor zorgde dat ik de dag begon met een kopstoot van mijn eigen knie.

Het ontbijt was fantastisch. Daarna zo snel mogelijk alles ingepakt, de sleutel ingeleverd en Daniëlle heeft subtiel weten te brengen dat er toch meer mag gebeuren wat betreft de schoonmaak en de bestrijding van beestjes.

We hebben de rest van de ochtend en een deel van de middag in Leeuwarden rondgelopen en genoten van deze prachtige stad. Ze noemen het ook wel klein Amsterdam en dat is het zeker. Overal grachtjes en de gebouwen hebben dezelfde mooie, kenmerkende gevels als aan de Amsterdamse grachten. Ik vond het niet alleen klein Amsterdam, maar ook schoon Amsterdam. De bloemen stonden overal mooi in bloei, de mensen zijn vriendelijk, men geniet van het mooie weer, de terrassen zitten vol en er ligt geen vuiltje op straat.

Het plan was om zo’n tochtje te maken door de grachten. Je weet wel, zoiets wat je in je eigen stad nooit hebt gedaan en waarschijnlijk ook nooit zal doen, maar ergens anders is het de attractie van de dag. Nou dat was het plan, maar na het zien van de gemiddelde leeftijd in de bootjes en het feit dat schaduw zeer schaars was, kozen wij voor de benenwagen.

Tussendoor een appje van mijn moeder met een subtiele hint: “Zit in Leeuwarden niet die lekkere bakker met Fries Suikerbrood?

Winkelen, foto’s maken, genieten van het samenzijn en natuurlijk even lekker lunchen. Ik zat helaas met mijn rug naar de meeste mensen toe dus ik kan hier helaas geen uitgebreide omschrijving geven van ons mooie volk. Wat ik wel kan beschrijven is mijn tosti, allemachtig wat was dat ding gigantisch. Het leek wel alsof Chef Monsieur mijn Croque had gemaakt van een platgeslagen stokbrood…

Zo halverwege de middag hadden we Leeuwarden wel gezien en besloten we om met eventuele tussenstops terug te keren naar huis. We zagen Sneek op de bordjes staan en wilde daar ook wel even kijken. Het was ongeveer 20 kilometer door het Friese landschap en eenmaal in Sneek viel het op het eerste gezicht een beetje tegen. Het was druk, moeilijk parkeren in het centrum en zo op het oog weinig te beleven behalve die ene winkelstraat. We reden door en zouden dan onderweg nog even stoppen om te gaan zwemmen.

Het VVV-kantoor in Leusden, oftewel schoonmoeder, gaf aan ons door dat Lemmer een leuk plaatsje zou zijn om nog wat tijd door te brengen. We hadden gezien dat er ook een strand is (joepie) dus dan zou Daniëlle nog even kunnen wokken in het zand. Het was inderdaad een leuk plaatsje, maar op de één of andere manier was het daar velen malen heter dan in de rest van het land. Ongelooflijk! Op het strand was geen enkele vorm van schaduw, behalve voor de mensen uit de laag van de half-om-halfjes en het was kneiterdruk. We waren het wel zat en na een kort rondje over het strand en het bezoeken van een overvolle strandtent kozen we ervoor om lekker naar huis te gaan.

’s Avonds hebben we Isa weer opgehaald bij haar Campanile Hotel, kon ik mijn bungeekoord weer ombinden en was het uitje naar Ljouwert weer voorbij. Genoten!

Oant folgjende kear!

Patrick

‍