Na een heerlijke 6 uur aan nachtrust begon de dag al meteen goed. Onderweg naar het ontbijt werd ik door de tuinman van het resort gewezen op een struik. Ik dacht eerst dat de tandloze gepensioneerde met bijbaan mij met trots wilde laten zien dat het hem weer gelukt was om het pad naar hut nummer 7 bladvrij te krijgen, maar verdomd er hing een gigantische vleermuis!
Bruce, zoals ik hem genoemd had, behoort tot de Pteropodidae; ook wel vleerhonden of vliegende honden genoemd.
Wat een prachtig beest en het is dat ik geen vlooienband om had en geen enting tegen rabiës heb, anders had ik graag een stukje op z'n rug willen vliegen. Ik had 'm dolgraag willen aaien, zoals Noteeth-in dat deed, maar helaas koos ik voor de verstandige optie. Niet gewend van mij he? Ik stond te genieten als een klein kind (dat zijn jullie dan weer wel gewend) en nog geen half uur na het wakker worden, was ik al 30 foto's verder. Daniëlle stond achter me verscholen, omdat ze bang was dat Bruce zich tegoed zou doen aan haar bloed. Bruce eet fruit.
Als een klein kind dat jarig is en op school verteld wat hij/zij allemaal gekregen heeft, kwam ik bij de ontbijt tafel aan waar de overige amateur biologen zaten. Ze hadden Bruce ook al gezien..
Het ontbijt zat erin en het was tijd om de koffers aan de bellboys te geven, die ze naar Mooiweertje brachten om ingeladen te worden in de Isuzu Star Destroyer.
We waren net een klein uurtje onderweg tot er ineens overal Polisi op en langs de weg stond, die elk voertuig van de weg plukten.
Moonlight zuchtte een keer diep toen hij zijn bakbeest in de berm parkeerde en liet vervolgens zijn papieren netjes zien aan oom agent. Die bleek er niet helemaal mee eens te zijn en Mooiman zuchtte nog een keer harder, waarna hij oom agent volgde naar de overkant van de weg.
Het leek er heel even op dat ik zelf achter het stuur mocht kruipen van de Isuzu Death Star, maar na een afkoopsom van wat rupia's mocht Mikado zijn weg vervolgen. Geen idee waar de beste man nu is, maar die kruising tussen een Suzuki en een afgekeurde bulldozer rijdt heerlijk!
Mignon wilde ons nog een moskee laten zien, voordat we Java gingen verlaten dus zo gezegd zo gedaan. Ik lag een beetje te dommelen dus ik was helemaal vergeten dat dit nog op het programma stond. Het is dat ze zeiden dat het een moskee was, maar het zag eruit als een Japanse Dojo. Grappig om te zien en de meeste leden van dit reisgezelschap besloten dit moment te gebruiken om weer een ritje te maken in de Splash Mountain.
De "congierge" van dit uit een kruisbestuiving van geloof ontstane pand, wilde dolgraag met ons op de foto. Zo gezegd zo gedaan, maar er was 1 ding. De beste jongen had niet alleen nog nooit zoveel Hollanders gezien, maar waarschijnlijk ook nog nooit een bus deodorant.. Omroep Max was de gebakken banaan en mochten hem in hun midden omarmen voor een gezellige groepsfoto. Hele vriendelijke jongen en bedankt voor de gezelligeit.
De laatste kilometers op Java werden vlot afgelegd en vlakbij de haven, stopte Microvezel ineens bij een tankstation. Hij zei niks en we zagen hem de Splash Mountain in gaan. De nood zal hoog geweest zijn.
Het moment gepakt om even wat kouds te scoren bij de supermarkt en toen was het tijd om naar de ferry door te kachelen.
Daar stonden we dan, in de rij voor de ferry om het prachtige eiland Java in te ruilen voor het eveneens mooie Bali. We konden het eiland al goed zien en de sportiefste deelnemer van deze reis maakte de opmerking dat ze het wel kon zwemmen. Als het goed is kruipt ze nu (00.15) als een zeeschildpad die eieren komt leggen de kust van Bali op. Toch een stukkie verder dan je dacht hé Dory?
We mochten de ferry op en wat me opviel bij binnenkomst, was dat er aan de boot werd gewerkt. Ik zag iemand een paar bouten vastdraaien, er werd het een en ander recht getimmerd en een stuk zijkant dichtgelast. Helemaal top jongens! Beter goed voorbereid de 26e overtocht van deze ochtend maken, dan helemaal geen overtocht meer!
Op het dek stonden kasten met reddingsvesten die ze nog hebben weten te bergen van de Titanic. Behouden vaart jongens! Komt helemaal goed!
De overtocht duurde nog geen uur en dat is maar goed ook, want m'n voeten begonnen aardig nat te worden. En nee ik was niet naar het bekende gat in de grond, of in dit geval het dek. Samen met Daniëlle nog even geprobeerd om het bekende moment uit de Titanic na te spelen, maar we zagen dat de deuren niet groot genoeg waren voor 2 personen om op te drijven en we wilden ook niks over ons afroepen.
We zijn er! Bali! Het eiland waar ik al zoveel over gehoord heb. Voornamelijk, omdat één collega van mij na zijn jaarlijkse 4 weken Bali het er elke dag tot zijn volgende 4 weken over kan hebben. Geeft niks hoor, we houden van je.
De rit naar het Addi Asri resort zou nog geen uur duren en na 10 minuten zagen we de eerste eilandbewoners langs de weg aan kun konten krabben. Gekke Balinezen denken jullie vast, maar het gaat in dit geval over de Makaken (de apen) op het eiland. Vaak zat gezien in verschillende dierentuinen, maar in het echt is het veel specialer. Ze zitten werkelijk overal waar je kijkt en ze zijn compleet gewend aan de toeristen die hun camera's volblaffen. Ik zou zweren dat ik er eentje een duckface zag maken voor de foto. Ach, het is en blijft familie he.
Mimosa parkeert voor de laatste keer zijn Isuzu Veetransport met daarin de familie Vrijhoef en aanhang. De bellboys van het hotel laden de koffers uit, we krijgen een verkoelend handdoekje en een ijsje als welkomstgeschenk en we worden ingecheckt.
Afscheid nemen bestaat niet zeggen ze en dat klopt in het geval van Moïn. Deze goedlachse, humoristische, tevreden, leuke, lieve man die goed voor ons 'gezorgd' heeft de afgelopen dagen zullen we zeker niet vergeten en daarom ook geen afscheid nemen. Ik zal zeker aan hem denken als er iemand een aanstekelijke lach heeft, of als Isa met haar rubberen kip speelt. Moïn begint aan zijn 12 uur durende reis naar huis en wij aan onze 10 dagen op Bali. Goede reis vriend en wie weet tot ziens!
Het is weer een prachtig resort en we verblijven in de zogeheten 'Honeymoon suites'. Daniëlle en ik zijn nog steeds van plan om volgend jaar te trouwen, dus dit kunnen we van het lijstje af strepen. Scheelt weer in de kosten zo'n huwelijksreis. Na deze opmerking viel ik neer als een baksteen, zododelijk was haar blik.
Het hutje zelf is niet zo heel groot en wat superleuk en raar tegelijk is, is dat de badkamer zich buiten bevind. Nee nee geen gat in de grond, maar een soort afgesloten tuintje waarin een wasbak met toilet en een bamboe-douche zijn geïnstalleerd.
WiFi deed het niet, gemeld en na het zwemmen heb ik kennis gemaakt met het IT mannetje Eric. Kabel bleek kapot en heeft ie gefixed. Ik zei dat het haast had, want m'n moeder heeft foto's van bloemen nodig en Daniëlle foto's van Isa. En je wil ze beide niet over de zeik hebben Eric!
Het stikt hier van de muggen en ik ben er helaas zo allergisch als de pest voor. Een muggenbult wordt bij mij al gauw een onderhuidse Bromo. Ik smeer en spuit mezelf helemaal lens met de deet en sinds vandaag met een lokaal afweergeschut. Op het moment bevinden zich op zowel mijn linker- als mijn rechterarm, twee muggenbulten die het doen lijken alsof ik aan de steroïden zit. Mijn armen lijken op sommige plekken nu zo 'gespierd', dat ik mijzelf hier nu voorstel als Rico Verhoeven. Leuk voor als de beste man hier zelf komt. Niemand die 'm gelooft! "You? No he wear glasses and not so many hair!"
Net maar even bij de receptie geweest of ze iets hadden tegen de pijn en ik kreeg iets opgesmeerd wat misschien helpt. Zo ja, dan merk ik dat morgenochtend en kan ik het spul van hun krijgen. Zo niet, dan maar even naar een apotheek om te kijken of ze wat anders voor me hebben, want ik word helemaal gek van die pijnlijke bulten.
Maargoed genoeg gezeur over die takkebeesten!
We gingen eten in het restaurant op het resort. Zeker niet verkeerd, want we zaten aan het strand en het was lekker.
De ober van dit etablissement bood ons aan om morgen te gaan snorkelen met een vriend van hem. Je kent dat wel: via via, vriendje van, afdingen, mooi prijsje en je hebt een excursie/activiteit die je de helft minder kost dan via de officiële manier. Fuck the system. Alles is geregeld en we worden morgenochtend om 09.00 op het strand opgehaald door kapitein Ortega. De beste man had het over veel verschillende vissen, koraal, schildpadden en dolfijnen. Beter wel vriend, anders kan je je rupia's opsnorkelen.
Na het eten en het onderhandelen weer Skip-Bo tijd. Ditmaal met cocktails en in samenwerking met mijn wederhelft. Dankzij 'slim' spel ook vanavond weer een winst op mijn naam kunnen zetten.
Morgen m'n waterdichte nektasje, wollah, niet vergeten!
