Vandaag konden we 'uitslapen'. 9 uur ontbijten en om 10 uur zou Tosti ons met het busje, wat van het ijzersterke merk Kia blijkt te zijn, ophalen. Bestemming: Goa Pindul.

Ik werd zoals gewoonlijk niet wakker van de wekker, wel wakker van de eerste keer dat Daniëlle mij wakker maakte en ik werd ook wakker van de tweede keer dat ze me wakker maakte. Kortom, ik moest haasten en dan ben ik niet op mijn vrolijkst en duurt het even voordat mijn hersenen alle functies hebben opgestart. Eigen schuld, dikke Indonesische rijstbal.
Alsnog om 9 uur aan het ontbijt en de versteende flensjes waren heerlijk weg te spoelen met iets wat op melk leek.

10.00 uur en de Kia Klapper vertrok richting Goa Pindul. Het was ongeveer anderhalf uur rijden en voor ons, wij verwende bestuurders van nette en rechte snelwegen, is dat best een tijdje. Voor de inwoners hier is alles wat aan de andere kant van een berg of aan de andere kant van de jungle ligt, om de hoek.

Ik geniet echt van het schrijven van deze stukjes en nog meer van de overweldigende, positieve reacties. Lezers die normaal gesproken de folders direct wegflikkeren, omdat daar al te veel tekst in staat, zeggen dat ze dit juist wel kunnen verdragen en uitlezen. Nou dat zijn leuke dingen om te horen. Ik schrijf de stukjes onderweg of ''s avonds voordat ik ga slapen en zo ook het stuk wat ik hiervoor had geschreven. Vandaar dat ik tijdens de rit naar Goa Pindul al na een kwartier mijn ogen gesloten had en dat anderhalf uurzo voorbij was. Het klopt dus wel, het was zeker om de hoek!

Aangekomen in Goa Pindul was Tubing de activiteit van vandaag. Er waren verschillende pakketten/routes waar we uit konden kiezen en wij kozen uiteindelijk voor pakket D.
Het is een activiteit in en op het water dus we hebben ook maar even snel een waterdicht nektasje, wollah, gekocht bij de (letterlijke) schuur ernaast. Ik was sceptisch over dat nektasje, wollah, maar ik heb weer een nieuw stukje geschreven dus hij werkt!

Op naar activiteit 1: Rafting Oyo.

Om daar te komen moesten we weer met een ander busje een stukje rijden, dit keer was het een Suzuki Nietaltegrooto. Het busje was kleiner dan mij dus u kunt voorstellen hoe vol deze gezeten heeft EN hoe ik erin er eruit ben geklommen. We leken wel een stel circussardientjes in een piepklein blikken wagentje. Dat was het niet alleen, nee het gaat verder. Onverharde wegen, heuveltje op en heuveltje af en ook dit natuurlijk weer met 50km per uur in z'n 1. Ge-wel-dig!
Het ritje duurde gelukkig niet lang, maar wel lang genoeg om de zonnebrand van je buurman/buurvrouw te mengen met die van jezelf. Plakkerdeplak.

Gear up! Zwemvesten aan, helmpjes op en waterschoentjes vacuüm laten trekken aan je voeten. Ik had zelf geen waterschoentjes meegenomen dus ik kreeg ze van daar. Ze hebben me gegarandeerd dat de eventuele voetschimmel die ik er aan over hou, geen blijvende schade veroorzaakt dus ik heb dat voor lief genomen.
Even een foto van de toeristen die er allemaal uit zien als Bob en Annie de Rooij en vervolgens werden we ingeladen in een rubber bootje in een grot.
Achterop de boot ging Liluk zitten, zodat hij met zijn mijnwerkerslamp ervoor kon zorgen dat we niet alle hoeken van de grot zouden raken.

Het was donker, vochtig en benauwd. Het zou zo een zin uit een boek van de Fifty Shades trilogy kunnen zijn, maar ik heb het over de grot. Ik kan de grap nog een keer maken, maar ik doe het niet.

Vleermuizen! Super gaaf! Althans dat vonden 5 van de 6 reizigers van de rubberen Titanic. Toen mijn schoonmoeder door had dat ze zich in de Batcave bevond, kon het bootje voor haar niet snel genoeg weer terug zijn bij het eindpunt.
Ik daarentegen voelde me net als Batman: vleermuizen om me heen, een Batboat die bleef drijven, sidekicks en een gadget in m'n nektasje! Wollah!
Geprobeerd zoveel mogelijk foto's te maken en aan het einde van de grot werd familie de Rooij weer op de foto gezet. Vooral op die foto's is het enthousiasme van 5 van de 6 bemanningsleden goed te zien.
Terug naar het begin van de grot, van de bananenboot af klauteren en op naar de volgende activiteit: Tubing.
Maar voordat we daar waren, konden we eerst weer verder met de Suzuki Nogsteedsnietzogrooto.

We werden afgezet bij een gebouw waar we nieuwe zwemvesten kregen. Geen helm en geen watercondooms voor om je voeten.
Maar wat we wel kregen was een authentiek Indonesisch ritje in een veewagen. De rubberen banden voor het Tubing waren ingeladen en wij mochten als een kudde geiten achterin de open wagen gaan staan. De laadklep werd dichtgedaan en achterop hing onze nieuwe gids, ik weet zijn naam niet meer dus ik noem hem Pindup. Ik was even bang dat dit de laatste keer was dat al mijn organen in mijn lichaam zouden blijven zitten, maar ook in dit geval ben ik weer aan het schrijven dus die zitten nog op hun plek.

Je ziet wel eens op internet van die plaatjes waarin auto's of treinen zo vol zitten met mensen dat ze over de randen hangen of op het voorruit zitten, nou ik vond het hier wel op lijken en dat maakte het superleuk. Tijdens de rit zwaaien naar de locals en loeien als een koe, gaf een heleboel verbaasde blikken.

Na een heel bijzonder ritje kwamen we aan bij de rivier waarop we gingen tuben. Het zag er allemaal een beetje opgedroogd uit, maar het bleek dat we eerst nog wat kleine stukjes te voet moesten oversteken. 3 keer bijna een bot in mijn lichaam gebroken door de extreem gladde stenen. We kwamen aan in het 'diepe' gedeelte van de rivier en hier mochten we te water. Als een elegant zoogdier liet ik mijzelf zakken in de tube, maar in feite was het niet te onderscheiden van een nijlpaard die een frisse duik neemt vanaf het land.

En daar lagen we dan. 6 Hollandse zwemdiploma's aan elkaar gebonden in een rubberen binnenband van een vrachtwagen. Lipsync zat ook op zijn band en trok ons voor over de rivier. Na de eerste bocht, ging de eerste bever te water, waarna steeds meer volgden. Ik lag lekker te chillen en sloeg het wildzwemmen voor deze keer even over om van iedereen en de omgeving foto's te maken. Ook tijdens deze rit heeft mijn nektasje, wollah, uitstekend zijn werk gedaan.
Het was prachtig en relaxed, leuk en gezellig en Dimsum zal nu nog steeds spierpijn hebben van het voortrekken van deze waterbuffel die de hele rit uitgezeten heeft op zijn tube.
Onderweg mocht de rest nog van een rots afspringen; de dames maakte hierbij velen en hoge geluiden dat er meerdere vogels van slag moeten zijn geweest door te denken dat het opnieuw paringsseizoen was.
De rit zat erop en ik mocht mijn tanden uit mijn bek gaan breken door opnieuw soepel te manoeuvreren, dit keer, uit de tube. Gelukt en de afspraak bij de tandarts staat gepland op 7 juni.

Boooeee!!! Daar gingen we weer als vee naar de markt. Fantastisch!

De laatste activiteit van pakket D was een combinatie van de vorige activiteiten: tuben in een grot.
Groepsfoto voordat we te water gingen en een groepsfoto terwijl we voor de grot lagen te dobberen. Heel leuk, let's go we hebben honger.
Aan het begin van de grot zagen we allemaal zwaluwen of in ieder geval vogels die erop leken. Hadden hier vast nestjes of voedsel. Zag er leuk uit. Hoe dieper we in de grot kwamen, hoe donkerder, vochtiger en benauwder het werd. Opnieuw een Fifty Shades verwijzing, u mag 'm zelf afmaken.
Nog meer vleermuizen! Nananananananananananananananana Batman!

Ook hier weer supergaaf om te zien en deze waren groter dan in de vorige grot. Dit bleken vleermuizen te zijn die fruit eten en de vorige waren insectenneters. Zit verschil in, wist ik niet, weer wat geleerd.
Pitbul heeft ons door de hele grot voortgetrokken, terwijl hij her en der op de muren en op het plafond scheen om de vleermuizen te laten zien. Ook tijdens deze tocht was het enthousiasme goed van 5 van de 6 gezichten af te lezen.

Aan het einde van de grot mochten we nog zwemmen, maar daar hebben we vriendelijk voor bedankt. Dit gezien het feit dat de vleermuizen en de vogels ook ergens hun behoefte moeten doen. Lang leve inentingen!
Tube weer uit zien te komen, klein stukje lopen en toen waren we weer op het beginpunt waar ik het nektasje, wollah, had gehaald.
We kregen een lekkere lunch en daarna begon onze tocht weer terug naar het hotel.
Dit keer heb ik wel mijn ogen open kunnen houden en voelde het zeker niet als iets wat 'om de hoek' lag.

Eenmaal terug in het hotel hebben een aantal nog liggen chillen bij het zwembad, maar ik koos ervoor om mijn memoires bij te werken. Was van korte duur, want mijn ogen sloten zich vrijwel direct. Al die indrukken, dat gaat je niet in de bezwete kleren zitten.

Om 19.00 uur weer verzamelen om een happie te gaan eten en dan vroeg naar bed. Vroeg naar bed? Jazeker! Want op het programma staat de zonsopkomst bekijken bij de Borobodur. Om 03.45 uur, ik herhaal, om 03.45 worden we door Topfit opgehaald. Het is nou 00.23 en kga maar eens slapen.

Shout out naar Kees Kroon van Argogiant die deze mooie website voor me gemaakt heeft en alles voor me upload en vormgeeft back home!

Patrick

‍