Er zijn 2 dingen die je niet bij mij moet doen als ik 's ochtends wakker wordt: mij laten haasten en mij een beslissing laten nemen.
Zoals ik gister al schreef, zouden we vandaag misschien de oversteek maken naar één van de Nusa-eilanden. Celine had de avond ervoor een prijs gefixed bij een tentje, maar toen we er later weer langs kwamen was de beste man al vertrokken. Vanochtend vroeg kwam ze vragen of wij ook nog mee wilden en ik mocht de keuze maken met mijn nog niet ontwaakte hersenen. Ik zei "ja" en ze ging het regelen.
Niet heel veel later werd ik overspoeld door een vloedgolf van emotie in de vorm van heimwee. Van binnen ging er van alles door elkaar heen en veranderde de "ja" in een sterke "nee". 'Play time was over' en het enige wat ik vanochtend wilde was zo snel mogelijk naar huis. Ik mistte op dat moment alles en iedereen die me dierbaar zijn en hier duizenden kilometers vandaan. Ik wilde Isa knuffelen, naar m'n moeder toe en zelfs dolgraag naar m'n werk. Het meeste van alles miste ik Dennis, mijn broertje. Ik weet niet wat het is, maar we zijn 2 handen op 1 buik. Er gaat geen dag voorbij dat we elkaar niet appen, skypen of zien. Al zo lang we ons kunnen herinneren doen we alles samen en dat is voor mij zo ontzettend veel waard. Het zijn (bijna) 3 fantastische weken geweest, waarvoor ik mijn schoonouders ontzettend dankbaar ben. Op geen enkele manier kan ik ze hier ooit voor terugbetalen en ik voel me de gelukkigste schoonzoon van de wereld. Het intense gevoel van heimwee en het grote verlangen om weer naar huis te gaan, is dan ook zeker niet ondankbaarheid maar iets waar ik geen grip op had. Mijn familie is klein en voor mij zo belangrijk, dat niks anders voor mij zoveel waard is als hun. Dat je niet gaat vliegen of dat je liever niet ver en lang genoeg bij je familie vandaan wilt zijn, verkleint natuurlijk je wereld. Maar wat als je wereld je eigen kleine familie is?
Eenmaal bij het ontbijt was ik nog steeds niet helemaal in mijn eigen element. Opstarten duurde vandaag wat langer door die achtbaan van emotie. Je wil zoveel en zo lang mogelijk nog genieten van dit avontuur, maar tegelijkertijd wordt de wens naar je veilige thuishaven steeds groter en groter. Het was een weegschaal die maar niet in balans wilde komen, omdat ik al zo'n moeite heb met keuzes maken. De knoop was uiteindelijk doorgehakt, Daniëlle en ik bleven hier en de overige 4 vertrokken naar hun dagbesteding.
Daniëlle. De vrouw van wie ik zo ontzettend veel hou, had al direct door dat er meer aan de hand was dan alleen geen zin hebben om naar een eiland te gaan. Ik zou echt oprecht niet weten wat ik zonder haar zou moeten en wat ik heb gedaan om haar te verdienen. Ze weet en ziet de dingen die ik voel, nog eerder dan dat ik ze zelf door heb en begeleid mij erdoorheen. Net als met het vliegen. Ik dacht dat het goed ging, maar zij zag gewoon dat ik die extra knuffel of het nog een keer toepassen van de Emdr truc nodig had.
Topwijf!
Ik vertelde over de heimwee en brak van binnen. De weegschaal was volledig naar één kant gestort en de enige wens was nog om zo snel mogelijk weer thuis te zijn. De dagen op Java waren prachtig en vooral strak gepland. Elke dag weer iets anders en dat zorgde voor een 'afleiding' van jewelste. Toen ik op 12 mei de deur uitstapte in Nederland had ik al heimwee, maar er was daarna helemaal geen tijd om me druk te maken over het thuisfront en hoezeer ik alles mistte. Na elke dag was ik nog uren bezig met het verwerken en op digitaal papier zetten van alle indrukken en belevingen. Nu op Bali merk ik dat dat minder is en er steeds meer tijd is om me erover druk te maken. De andere vakantiegangers genieten van het luieren op het strand en het hangen bij het zwembad, maar voor mij is dat helemaal niks. Ik moet bezig blijven om ervoor te zorgen dat mijn gedachten met datgene bezig blijven en er geen ruimte is voor andere dingen om je druk over te maken. Stempeltje ADD hé.
Gelukkig weet Daniëlle hoe ze er mee om kan gaan en onze dag met zijn tweeën had genoeg afleiding om uit die sombere hoek, genaamd heimwee te komen.
Na een wat ruwere start is Daniëlle lekker in de zon gaan liggen bij het zwembad. Even voorbakken voordat we naar het strand zouden gaan. Ik bleef even bij de hut om wat te kalmeren en mijn rol als Hemingway weer te vertolken. Lekker muziekje op en gaan met die digitale veer!
Na ongeveer een uur kwam ze weer terug en hebben we de spullen gepakt om naar het strand te gaan.
Eenmaal daar zijn we beide gaan snorkelen. Zij in de zee en ik in mijn bestelde Radler bij de tent waar gister de zus van Lonnie Flex zich kwalificeerde voor de kwartfinales van Idols Indonesia.
Deze Charles Dikpens vermaakte zich opperbest, terwijl Daniëlle als de Kleine Zeemeermin door het water scheurde.
Gisteravond kwamen we al een tentje tegen waar ze crêpes verkochten. Crêpes zijn niets meer dan pannenkoekjes die ze in een 3-hoek vouwen en daar de nodige toppings op smeren. Het was één van de weinige keren dat Daniëlle iets glutenvrij vanaf een menu kon bestellen, dus ze had haar zinnen er al zeker 24 uur op gezet. Mijn crap kwam als eerst en niet veel later de vraag van het personeel hoeveel last Daniëlle eventueel kon krijgen van de gluten. Ze hadden namelijk maar 1 plaat en de mijne eerst gedaan. Uiteindelijk de plaat goed schoongemaakt en ze had (voor zover ze zegt) geen last daarna. Heerlijk genoten van de Nutella.
Daniëlle kennis laten maken met Splinter en helaas, de 700 eieren lagen allemaal nog diep in het zand begraven.
Struinend over de boulevard breek je je nek over alle massage-muggen. "Massage?" "Hello sir, massage?" "Hello yes massage?" "Massage Miss?" De gevoelstemperatuur was gister een flinke 35 graden, dus we hebben de zweethut met olie maar even gelaten voor wat het was. Misschien morgen of overmorgen nog een keer doen.
Er bevindt zich hier ook een kruising van een markt en een klein winkelcentrum. We waren er al een keer langs gelopen en iedere verkoper probeerde je praktisch naar binnen te trekken. We besloten om toch een kijkje te nemen, want ik was op zoek naar een houten olifanten kop voor aan de muur. Ja dat klopt, ik kan ook een foto van mezelf ophangen maar degene die ik zoek heeft nog minder haar.
We liepen het winkelstraatje in en dat was meteen het teken voor de eigenaars van de winkeltjes. Ze liepen direct als een horde zombies achter ons aan en vertelde wat ze wel niet allemaal voor moois in hun winkel hadden. Elke winkel had een nummer op de gevel hangen, dus bleven ze maar de nummers herhalen van de toko waar we naar binnen moesten en "yes buy please". Het was bloedirritant. Ik snap dat het laagseizoen is en je wil/moet verkopen, maar we werden echt de winkels ingeduwd. Helaas was het een doodlopende pad, dus we konden op de terugweg weer bingo spelen. Geen van allen had wat ik zocht.
We vervolgden onze wandeltocht terug naar het hotel met een omweg. Nog even in de buurt kijken wat er nog meer is, behalve een met zombies beladen boulevard. We kwamen een eettentje tegen waar ze onder andere erwtensoep, bitterballen en frikadellen op het menu hadden staan. Heerlijk een kopje erwtensoep om de restanten van die hoekige pannenkoek mee weg te spoelen met 35 graden. Na 2,5 seconde met verbazing naar het bord staan kijken, kwam de eigenaresse al naar buiten met een lepel en natuurlijk de vraag: "Hello, yes you want?". Nee.
Bij het zwembad in het resort staat een klein kraampje met allemaal houten souvenirs. Beeldjes van dolfijnen, hagedissen, van die stellages die een takkeherrie maken als het waait, marionetten in alle vormen en zij had wel de olifantenkop die ik zocht. Ik had hem gister al gezien en ik was er meteen weg van. Diezelfde dag was de eigenaresse er niet dus ik kon geen prijsopgave vragen, vandaar mijn zoektocht van vanochtend.
Vandaag was ze er wel en de prijs was 580.000 rupia, omgerekend €36. Ik was er weg van, maar ook niet €36 weg van. Geprobeerd te onderhandelen zonder de hulp van Miss Trump en ze ging helaas niet lager dan 350.000 rupia en ik niet hoger dan 300.000. Ik heb het maar gelaten voor wat het was en wie weet veranderd één van ons toch nog van gedachte.
Deze olifant nam in ieder geval een duik in het koele water om af te koelen. Daniëlle heeft het een en ander aan me gevraagd en het een en ander tegen me verteld, maar ik was alleen maar bezig met die olifant en kon mijn ogen er niet vanaf houden.
Tijdens het opdrogen aan het droogrek besloot ik om toch voor de prijs van de dame te gaan, ook met toestemming van mijn trainer natuurlijk. Tegelijkertijd kwam de badmeesteres (ik weet niet hoe ik een vrouwelijke badmeester anders moet noemen) mij vertellen dat de dame van het tentje akkoord ging met mijn prijs. We zijn er tussen in gaan zitten en ik had mijn Dumbo!
Om een uur of 6 waren de eilandgangers weer terug en rond half 8 zijn we weer richting het strand vertrokken voor de schaft.
Verhalen uitgewisseld, vis gegeten, Pokémon gevangen en op de terugweg een ijsje gescoord. Een Magnum, dus de zombies werden weer wakker.
Skip-Bo is een woord dat ik niet meer wil horen.
Morgen worden we om 12.00 opgehaald door Aalmoes en naar het laatste hotel van deze bijzondere reis gebracht: Het Tony's Villa Hotel in Seminyak.
De rest van de dag is ook weer vrij te besteden en zal waarschijnlijk strand en zwembad inhouden.
De koffers raken een beetje vol..
