De laatste volledige dag van deze vakantie was aangebroken en begon al meteen met een puzzel. Het ontbijt bestond uit verschillende pakketten en daarin moest ook weer het één en ander samengesteld worden. Moeilijk, moeilijk, moeilijk, maar met een glas melk is alles 's ochtends weg te werken.

De ochtendactiviteit werd voor iedereen, behalve mijzelf, het strand. Ik heb de ochtend heerlijk rustig doorgebracht op het balkon van onze kamer met mijn GameBoy, een muziekje, mijn sigaretjes en een koud drankje.

Net na de middag kwam Daniëlle terug en zijn we de buurt gaan verkennen en gaan winkelen. We wilden graag naar een grotere markt dan de 6 aan elkaar gebonden souvenirwinkels 400m verderop, dus maar even bij de receptie gevraagd welke kant we op moesten. De vriendelijke dame gaf ons een versimpelde kaart van de omgeving mee met daarop de plekken waar we heen konden. De groene tunnel van het hotel door en *Tuut! "Taksi?"...

Na ongeveer een minuut of 20 aan de wandel geweest te zijn, dachten we dat we verdwaald waren. In tegendeel, we stonden ineens voor een groot winkelcentrum dat de receptioniste ook had aangegeven op de 'kaart voor dummies'.
Onze blik viel direct op een gigantische snoepwinkel genaamd: Candylicious met een flinke snoepjesboom voor de deur.
Wij natuurlijk kijken en net zoals mijn opa vroeger deed bij de Kruidvat, een snoepje hier en daar stiekem proeven. Laatste dag, ze zien ons nooit meer dus lekker boeiend. YOLO!

Het aller-, aller-, allerbeste tentje van heel Bali was de XOXO Ice Cream die zich in dit winkelcentrum bevond. Gisteravond had ik als toetje een goddelijke 'Bananoffee Pie' en hier hadden ze het als ijsje. Niet zomaar een ijsje, maar zo eentje die vers bereid wordt op zo'n koude plaat waar je al aan vast blijft plakken door ernaar te kijken. De vriendelijke dame ging tekeer als een chef-kok met haar spatels, met als resultaat een ijsje uit de zevende hemel. Sorry mam, je rode bietjes zijn van de eerste plek verstoten.

‍
Na de beste 6 eetminuten van mijn leven, dook ik nog even een winkel in om een souvenir voor Dennis te laten maken. Het zou een uurtje duren, dus de buurt verder gaan verkennen en een sapje gedronken. Het souvenir, ja ik heb gegoogled of ik "het" of "de" moest schrijven, was klaar en we begonnen aan de wandeling terug naar het hotel.

Onderweg zijn we gestopt voor een massage. We wilden dit nog een keer doen, voordat deze reis aan zijn einde zou komen. Inggrith Spa was de gelukkige winnaar en we werden verwelkomt door een aantal dames en, overduidelijk, een paar jongens die bij voorkeur geen dames hoefden te masseren. Niks mis mee hoor, voordat ik daar gedonder mee krijg!
De verlichting in deze toko stond op standje 'energiebesparing' en na een keuze gemaakt te hebben uit het veelzijdige pakket, mochten we het personeel volgen naar de eerste verdieping. De verlichting werd steeds zuiniger en voor we het wisten, stonden we in een 'net-niet-darkroom' met paskamers. De jongedame die ons meenam, checkte alle hokjes en begon in het Indonesisch haar collega's eruit te werken. Ja hoor, 1 collega vertrok met haar kussen uit de pauzeruimte waarin wij onze massage kregen.
Deze keer vroeg de jongen aan mij of ik er nog iemand bij wilde hebben en ik kreeg meteen flashbacks.
Daniëlle kreeg het mannetje en ik het vrouwtje.

We mochten ons uitkleden en een 'sarong' om doen. Het duurde ff, maar het was gelukt en we mochten op de werkbank plaats nemen. Ik lag nog geen 3 seconde en ik voelde de kleine Indonesische dame op mijn rug klimmen. Het is tegenwoordig uit den boze om op olifanten te rijden, maargoed ze woog bijna niks. Ik werd weer goed te grazen genomen en al gauw merkte ik dat er wat gassen in mijn lichaam hun weg naar buiten probeerde te vinden. Ik kan jullie vertellen dat dat een massage nog spannender maakt dan een happy ending, zowel voor mij als voor degene die de massage geeft.
Tijdens een massage is het de bedoeling dat je je ontspant en je lichaam overgeeft aan degene die je aan het kneden is, maar dat was in mijn geval knap lastig. Ontspannen was geen optie en aanspannen was ook geen optie! Tenzij ik de bestuurder van deze olifant met sarong en al het andere hokje in wilde blazen.

Alsof het proberen te vinden van een middenweg tussen (k)ontspannen en inspannen al niet moeilijk genoeg was, lag er naast ons iemand vrij luidruchtig te genieten van zijn gekozen pakket. De beste man onderging één van de 3 mogelijkheden:

• 1: Zijn massage was gewoon heel goed en hij was compleet aan het bijkomen van een lange tijd hard werken.
• 2: Hij had gekozen voor de 'Hot Stone Massage' en die dingen waren net iets te hot voor hem.
• Of 3: Happy end..

Ik had het zwaar..

Deze massage was bij lange na niet zo goed als die van vorige week bij mijn tweede vrouw. Onze masseurs waren constant met elkaar aan het praten in fluisterstem, dus geen idee of ze ons nou rijke zeekoeien noemde of gewoon heel lelijk en de vaart zat er goed in. Na een krappe 50 minuten werden we nog een paar keer geswaffeld op onze rug, zo klonk het in ieder geval, en zeiden ze in koor: "Time'supthankyoubye!"
Weg waren ze en we konden ons weer aankleden. Eerst heb ik mijn gassen eindelijk kunnen laten ontsnappen, waardoor de gordijntjes alle kanten op vlogen en mijn buurman zijn 'happy end' op een geschrokken manier bereikte.
Aankleden, afrekenen, geen fooi, dikke banaan, 3 Bintang (bier) en wegwezen.

Eenmaal weer terug in het hotel hebben we eerst onze 'Balinese Horror Story' gedeeld met de bruinbakkers bij het zwembad. We hebben hun afgeraden om naar die toko te gaan, mochten ze nog een massage willen. Daarna was het tijd om even te relaxen, te douchen en om te kleden voordat we weer op pad gingen naar een restaurant.

Weer die groene tunnel uit en *Tuut! "Taksi?".

Heel gezellig tentje gevonden met sfeerverlichting in alle kleuren en ik had gekozen voor de 'Mie Goreng Special'. Wat het zo special maakte, was dat ik het pas kreeg toen mijn tafelgenoten al lang en breed de nasi hadden weggewerkt. Alsnog een fooi gegeven, want het personeel was vriendelijk, het eten was lekker, de Radler was koud en de toko zag er leuk uit. Geef hier €5 fooi en ze zwaaien je uit alsof je de herkozen president himself bent.

We vertrokken naar het strand om daar nog even een wandeling te maken en koffie te gaan drinken bij een tent die dat serveerde. Yoeri en ik wilde graag terug naar Geordie Shore, maar dat mocht niet. Op het strand nog wat foto's gemaakt, genoten van het zien van die gigantische golven en ik raakte steeds verder achterop door het volgen van allemaal krabbetjes. Fascinerend.

We gingen koffie drinken bij een prachtig resort aan het strand, waarvan je portemonnee alleen al bij het aanzicht ervan uit zichzelf een duik in de golven neemt. Zo luxe, wauw! De cappuccino was heerlijk en er is het één en ander verteld en verhaald over deze reis.

Ik was ontzettend afwezig, vanwege het besef dat er morgen weer gevlogen moet worden. Ik merkte dat ik steeds onrustiger werd en probeerde mezelf te kalmeren door de Emdr-truc toe te passen en te focussen op de grote golven. Het hielp, maar net niet genoeg.. Ik heb het monster dat vliegangst heet opgesloten en ik voer hem beslist niet, maar hij knaagt zichzelf een weg door zijn hok en dat voel ik. Hij voert zichzelf met alles wat er maar bij hem in de buurt komt en dat is om gek van te worden. Door dit gevoel weet ik dat ik na deze reis zeker nog verder moet met eventuele therapie en training. Dit monster moet niet gestopt worden met voeren, maar het moet compleet vernietigd worden. Gezonde spanning is ok en daar probeer ik mij zo goed mogelijk aan te houden, maar ondertussen gromt er iets van binnen. Het is al lang niet meer zo heftig als op de heenweg en vlak daarvoor, maar zoiets als dit wil je niet als bagage meenemen. Daar hebben we al te veel souvenirs voor en is alleen maar extra gewicht.
Voor de zekerheid maar een Oxazepam genomen om rustig te worden en het monster wat af te laten zwakken. De trucjes blijven toepassen en ik ga proberen om zonder medicijnen te vliegen.
Wish me luck!

De koffers zitten dicht!

Patrick

‍