Er zijn van die dingen die je altijd al wel eens heb willen doen, maar er nooit van komen. Zo is het bij mij met koeien wassen. Lijkt me fantastisch!

Vorige week zondag werd er in een vriendengroep een bericht geslingerd, met de vraag of er “boys” zin hadden om een week later mee te gaan paintballen. Ik had dit nog nooit gedaan en stond nog op mijn to-do-lijstje net onder de trap stofzuigen en boven mijn auto wassen, dus de keuze was zeer snel gemaakt.

In eerste instantie moest ik werken, maar na wat zwoele blikken en extra smaakversterkers in de ‘soep van de dag’ wilde mijn ontzettend lieve collega’s van de receptie met mij ruilen. Voor deze ene keer mijn vrije woensdag ingeruild (was nog hartstikke gezellig ook!) en Clint Eastwood kon gaan paintballen.

Het was een spannende week, want we kregen in de groepsapp de informatie over deze verfklus beetje bij beetje. Maandag de prijs, donderdag de plaatsnaam en de tijd, vrijdag welke auto’s er vol zaten en uiteindelijk zaterdagmiddag de precieze locatie en ’s avonds de bevestiging van mijn geboekte taxirit. Retespannend!

Om 09:45 vertrok ik samen met Terence richting Nijmegen voor de cursus natuurschilderen op afstand en de 50 minuten waren om voordat we er erg in hadden.

Onze groep bleek de puzzel aan informatie opgelost te hebben, want we kwamen allemaal op hetzelfde moment aan bij Paintball centrum Nijmegen. De club van wandelende schietschijven bestond uit 7 personen die ik ook even voor zal stellen: Khaled (de organisator), Patrick (collega van Khaled en ja de ontmoeting was grappig), Dicky, Bart & Raluca, Terence en Rambo.

De auto stond grof geschat een meter of 200 van de schietbanen af dus wij gingen vol enthousiasme die kant op. “Ja jullie moeten effekes een stukkie teruglopen naar het clubhuis, want dan kenne gij daar de overalls aantrekken.”

En weer terug..

Leuk clubhuis, net dat van de voetbalclub alleen meer groen binnen dan buiten. Stonk ook naar zweet en was bezaaid met legerkisten, (nep)wapens, paintballgeweren, camouflagespullen, et cetera.

Zo’n overall ziet er natuurlijk niet uit, je bent net een wandelende zak met aardappels en helemaal als ie dan ook nog een maatje te klein is. Mijn aardappels, oftewel spierballen, zaten zo strak in het netje dat onze dienstdoende garderobe-bediende het adviseerde om een maatje groter aan te trekken. Ik overdrijf natuurlijk een beetje, want zo heel strak zat dit groene afdekzeil helemaal niet om deze kledingkast. “Hoe strakker de overall zit, hoe meer je het voelt.” Doe mij een maatje groter alsjeblieft?

Overalls aan, spullen in de tassen en voor de 3e keer een warming-up gelopen richting het speelterrein.

Er werd ons verteld wat de regels zijn op de baan, buiten de baan en hoe je wapen werkt. Natuurlijk niet geheel onbelangrijk, voordat we met die verfballen gaan knikkeren in plaats van schieten. Ben je geraakt? “HIT” roepen, handen omhoog en het veld af strompelen. Altijd je helm op als je op de baan bent, tenzij je permanent gekleurde lenzen wil hebben. Ga je van de baan af, moet er altijd een kurk of een condoom om het wapen heen zitten en altijd op de ‘safety mode’. Condoom is natuurlijk nog steeds maar 98% betrouwbaar hè.

Geen kogels meer? Handen omhoog en van het veld af strompelen terwijl je “BALLS” roept. Daar hebben we als 6 van de 7 mannen toch wel even een paar keer om moeten lachten. Zo flauw.

Ready! Eerst 2 tegen 2 oefenen op een kleine baan om wat feeling te krijgen met je wapen en hoe je zo goed mogelijk kan richten op die loslopende herten. De eerste kreeg ik vol tussen mijn vingers en bloedde even stevig, maar het is net als fietsen. Gewoon afstappen en weglopen.

Tijd voor een grotere baan en een echte match. De andere Patrick was een ervaren paintballer en kwam hier vaker, dus hij nam ons wel op sleeptouw.

Team Deathmatch op een groter veld. Ene team bestond uit 4 spelers en hadden ieder 3 levens en de andere uit 3 en hadden 4 levens, fair is fair.

Zo’n paintballbaan is één en al wildernis waar een tuinman hoofdpijn van krijgt. Opgevuld met hutjes, halve schuttingen, van die grote spoelen waar van die megakabels omheen gebonden zaten, kuilen, torentjes, banden, tonnen noem het maar op. Je bent in je hoofd al meteen aan het denken hoe je het gaat aanpakken, maar daar komt geen sodemieter meer van terecht zodra je van start gaat. We begonnen en direct zette ik het op een lopen, brak ik zowat mijn nek over heuveltjes die je niet ziet omdat Rob Verlinden hier niet z’n gang kon gaan en kreeg ik de eerste lange-afstandsverfkwast vol op mijn arm. Gillen als een klein.. “HIT!” en ik liep met opgeheven hoofd en vol trots terug naar ons startpunt. Is maar een spelletje.

Ik bleef netjes bij ons beginpunt wachten tot Dicky en Terence ook een keer afgeknald zouden worden door de guerrilla, maar dat gebeurde maar niet. Ineens dook mijn naamgenoot op uit de bosjes achter mij als één van de vietcong en vroeg wat ik hier deed. “Ik heb een kogel voor mijn teamgenoot opgevangen en dan moet ik terug toch en wachten?”. “Nee man, je hebt nog 2 levens dus het is terug en weer gaan. Kies maar: of nu rennen of nog een hit pakken.” En daar ging Usain Bolt over alle loopgraven als een gazelle die de benen neemt voor een cheeta. Bleek er heel komisch uit gezien te hebben zo’n zwangere gazelle in de volle sprint. Vooral omdat hij het totaal niet verwacht had.

Matches waren voorbij en het was tijd om even bij te komen. Even wat drinken, “BALLS!”, maskers oppoetsen en door naar een wat kleinere baan voor nieuwe rondes.

Terence en Khaled waren dit keer mijn kamikazepiloten, want deze zak zoete aardappels zou ze wel vanaf achterin het veld ‘cover fire’ geven. Oftewel, jullie lopen en ik schiet op alles wat beweegt, zodat je er heel misschien omheen kan en dan diegene zijn knieschijven kapot kan schieten van dichtbij. Uiteindelijk waren mijn teamgenoten omgekomen in het heetst van de strijd en was het aan mij om de winst alsnog te pakken. Dicky en Patrick waren nog over en ik zag ze van zowel links als rechts steeds dichterbij komen. Ze hadden mij niet direct door, want ik lag verscholen in het hoge gras achter een stapel vrachtwagenbanden. De avond hiervoor had ik een aanval van die gigantische Teddy Kutspin overleefd dus het interesseerde mij helemaal niks op, in of onder wat voor beesten ik zou gaan liggen. Die gasten gaan eraan.

Ik moest van plek veranderen en heb Patrick in ieder geval nog met mij mee kunnen nemen het spreekwoordelijke graf in.

Ronde 2. Andere kant van de baan beginnen en we gingen los. Zelfde tactiek als daarvoor en opnieuw als enige over.

Bart down. Raluca: “BALLS!”. Het was één tegen één. Ik kon geen kant meer op en besloot blind te gaan schieten en het daarna meteen weer op die sprint te gooien. En daar ging ik weer zo soepel met volle vaart naar een grote rechtop staande buis ofzo. Raluca weer terug in het spel. Fuck, 2 tegen 1. Dicky af weten te schieten dus weer terug naar 1 tegen 1. Dit moest ‘m worden! Ik besluit er voor te gaan, draai vol het veld in, haal die trekker over en ‘… … … “BALLS!”

‘Last woman standing’ werd er gecalled dus helaas, GG.

Tijd voor lunch en we keerden terug naar de houten hutjes waar onze spullen stonden. Het was ondertussen wat drukker geworden in deze speeltuin voor gevorderden door de komst van een grote groep Duitsers. Ze stonden met hun geweren her en der nieuwe kuilen te graven, zodat die debiele antilopen zoals ik daardoor in het veld sneller zouden sneuvelen. Nee grapje, die gasten waren zo professioneel als de neten! Wapens en uitrusting waar het zweet je van uit brak, of het was toch de overall, en pakken alsof ze zo uit de nieuwste versie van Call of Duty gestapt waren.

“WOLLEN SIE VIELLECHT SPIELEN?” Ja english bro, we don’t sprechen so goede Deutsch.

Afijn, lang Nederlands/Duits/Zweeds/Engels/Zimbabwaans gesprek later was de knoop doorgehakt en gingen wij met deze gasten een match spelen. De teams werden gemixt, zodat wij niet als konijnen opgejaagd zouden worden door een groep Duitse Herders. 15 tegen 15 ongeveer en we vertrokken in een grote groep richting de grootste baan. Ik blijf het jammer vinden dat ik alleen vlak daarvoor met Dicky een ‘afscheidsfilmpje’ heb gemaakt, want die stoet waarin we liepen zag er zo gaaf uit.

Op de baan bespreken onze TEAMKAPITÄNE de regels en wat ze met die 6 ‘Hollandse Nieuwe’ aan moesten. Ik vertrek samen met Terence en Khaled en onze MANNSCHAFT naar de andere kant van de baan en het leek wel alsof we terug liepen naar Amersfoort, zo groot. De laatste tactieken werden besproken en er werd unaniem besloten dat die HOLLÄNDER het bos ingestuurd zouden worden.

Naast het feit dat de outfits van de meeste er heel intimiderend uit zagen, was de communicatie van hun dat in feite nog meer. Ze hadden oortjes in en konden zo perfect met elkaar communiceren tijdens het spel wat ervo- “ACHTUNG! LAUFEN! GO! GO! GO!” en daar gingen we achter de zwaarst bewapende van ons team aan die ons hier doorheen zou sturen. Khaled en ik moesten van deze wildschilder plaats nemen achter een muurtje en een boom en we zagen Terence verder verdwijnen in de voorste linie. Niet meer gezien die gast. Dood denk ik.

Ik zit met alle concentratie die ik heb in dit ADD-hoofd alles in de gaten te houden en ineens hoorde ik onze organisator schuin achter mij, mijn aandacht fluisteren: “Ouwe dit is best wel intens..” Mijn zintuigen stonden zo op scherp dat ik onze organisator niet alleen hoorde fluisteren, maar dat ik ook even dacht dat ik zijn spanning kon ruiken. Het bleek een gecamoufleerde Duitser te zijn die nooit het veld verlaten had.

‍

Onze ‘GENERALOBERST’ kwam terug bij ons en vertelde in het half doventolkiaans dat we ons heel langzaam zouden gaan verplaatsen. Naar de rand van het bos en vervolgens het veld in. We moesten constant laag bij de grond blijven en goed op elkaar letten. Oftewel, gaan jullie vast voorop en als er wat gebeurd dan reageren wij wel. Klootzak, dat was mijn tactiek…

Khaled Schwarzenegger en ik begaven ons aan de rand van het bos en verplaatsten ons als 2 schele leeuwinnen door het hoge gras. Aangekomen bij een klein hutje vlogen de eerste kogels ons om de oren en wisten we net op tijd te ontkomen aan de verfbommen van de vijand. Ik vraag me nu nog steeds af hoe ik met mijn bouw zo laag bij de grond wist te blijven, nouja zwaartekracht doet al een hoop voor me, maar deze soldaat wist in het hutje te komen. Vanuit hier kon ik precies door de spleten heen kijken en had ik perfect zicht op een groot stuk veld inclusief bijbehorende tuinornamenten. 2 personen op 1 uur riep ik naar Schwarzenegger, maar ik kreeg geen gehoor. Ik hoorde later nog wel wat angstig gebrabbel uit die hoek komen, maar mijn focus lag helaas niet meer op mijn zwetende teamgenoot.

Ik besloot om ervoor te gaan; het hutje uit, eromheen proberen te komen en die 2 gasten van de zijkant aan flarden te blaffen!

Heel langzaam begaf ik mezelf uit het hutje en dook in het hoge gras om er vervolgens als een Bengaalse tijger ongezien doorheen te kruipen. Na wat leek op 16 kilometer getijgerd te hebben hoorde en zag ik ineens een aantal wespen om mij heen. Ik was heel even bang dat ik bovenop een wespennest was gaan liggen en vreesde het meest voor mijn kinderbijslag. Het tijgeren door het hoge gras veranderde al snel naar een over het zand buikschuivende zeehond, maar ik was wel op de plek waar ik wilde zijn.

Ik had de 2 leden van de BUNDESWEHR in mijn vizier, dat ik precies tussen 2 stenen door kon steken, en wilde de trekker overhalen! ‘pats’ ‘pats!’ ‘pats!’ “GODVE- HIT! HIT! HIT!” en daar droop deze Bengaalse zeehond het veld af. Helaas. GG.

Bij aankomst in de base bleken mijn NIEDERLÄNDISCHE teamgenoten er al eerder uitgeschoten te zijn en waren alleen Dicky en Patrick nog bezig met de 'Slag om Nijmegen'.

Heel intens potje en tijdens het wachten op de rest hebben we nog wat mogen opvangen van ‘Airsoft’. Ook hele vette outfits, net alsof die gasten zo uit de Lijn 8 uit Afghanistan waren gestapt en hier verder gingen. De wapens waren nog groter, levensechter en Terence kreeg zelfs een uitnodiging om het verschil te voelen tussen een paintball “HIT!” en een airsoft “HIT!”. Hij heeft vriendelijk bedankt. Pussy.

Het clubje Hollandse menselijke schilden was weer compleet en tijd voor een rustmoment met een lekker koud drankje. Zo gezegd zo gedaan en niet veel later kwam dezelfde Duitser vragen of wij op andere banen nog matches wilden doen met hun.

We gingen naar de baan waar ik eerder vandaag 2 hele mooie rondes had gespeeld en hier konden we pas echt goed zien hoe goed deze gasten waren. Ze kenden het terrein, gingen er direct voor en schoten zo gericht dat je zou willen dat je dat boven de wc zo goed kan.

We zijn nog een keer van baan gewisseld en ook daar een aantal rondes gespeeld, waar Terence een paar goeie “HITS!” op zijn armen kreeg van jullie eigen Batman.

Het kwam wel een beetje aan zijn einde, zowel de dag als de energie en de hoeveelheid “BALLS!” die we nog over hadden. De MANNSCHAFT bedankt voor de leuke matches en we besloten om het af te ronden op de 2 tegen 2 baan. Ik schep niet graag op, behalve mijn bord, maar ik wist Bart precies op het dekseltje van zijn “BALLS!” te raken wat ervoor zorgde dat hij de helft kwijt raakte. Mooi moment en ik hang nu in het clubhuis met de titel: Lucky Luke.

Het zat erop en we keerden terug naar het clubhuis om ons te ontdoen van de groene lijkzakken en om te tellen wie de meeste blauwe plekken gaat krijgen. Terence heeft gewonnen.

Afscheid genomen van iedereen, op de terugweg naar de Mac geweest zoals dat gaat met kinderfeestjes en dat was het einde van dit tussentijdse, spontane avontuur.

Het is nu ten tijden van schrijven dinsdag en de spierpijn is verschrikkelijk, alsof mijn benen in de brand staan!

Tot de volgende!

Patrick

‍