Dag 3 begon erg vroeg..‍

Om 06.15 uur stonden we met ons goede gedrag klaar in de lobby met gepakte koffers. We moesten om 08.30 de trein hebben naar Yogyakarta en een nieuwe chauffeur, met bijbehorend rammelbusje, zou ons daar naar toe brengen na het ontbijt. Tot onze verbazing stond Wauwman ook al om 06.15 uur met zijn goede gedrag EN een nieuwe bus klaar om ons te brengen. Vanwege de immense drukte op de weg de avond ervoor, wilden we op tijd vertrekken. Niet geheel onlogisch aangezien we de trein moesten hebben om de reis voort te kunnen zetten. Afijn, Sjaman doet zoals de meeste mensen hier aan de Ramadan, dus hij sloeg het ontbijt over.
Achteraf (ja dat zal je altijd zien) bleek het station nog geen 15 minuten van het hotel vandaan te zijn en kon Wasmand nu vaart maken door zeker 50 in z'n 2 te pakken. Gevalletje miscommunicatie.

Aangekomen op het station hebben we afscheid genomen van Samsam en begon de volgende vossenjacht. In het buitenland ben je al snel de domme toerist die niet weet hoe de apparaten werken voor het scannen van de kaartjes. Dat was goed te zien aan de rij die achter ons stond en steeds kleiner werd, doordat men zich verplaatste naar een langere rij die toch sneller ging. Gelukkig hadden mijn schoonmoeder en schoonzus dit (tot het moment dat ze dit lezen) niet door en vermaakte wij (de rest) daar ons prima mee vanaf een veilige afstand.

Kaartjes gescand, geprint en nou maar wachten op die trein. Je kon wel stellen dat we letterlijk en figuurlijk op het goede spoor zaten. *badumm tss

Het is 08.30 uur, we zaten al even in de trein en verdomd hij vertrekt! Als reiziger van de NS ben je gewend dat je op de vertrektijd nog wel even snel naar de kiosk kan, een bezoek brengen aan de wc en de gehele Metro uit kan lezen op het bankje helemaal aan het einde van het spoor bij de rokersplek, dus u kunt begrijpen dat dit nogal schokkend was. We zijn het pittige eten al niet gewend, maar al zeker niet dat er treinen op tijd kunnen vertrekken.

Het was een prima trein. De stoelen waren van te voren gereserveerd, airco, stoelen zaten ook goed en konden net als in het vliegtuig lekker naar achter gegooid worden, zonder de knieën van degene achter je te verbrijzelen.
Enige puntje: het zou 7 uur duren voordat we in Yogyakarta aan zouden komen..
De eerste tijd geniet je van het uitzicht en al het moois wat je ziet, maar na 3584 rijstvelden schakel je snel over naar een serie of een film op Netflix.

Lunchtijd! Eens kijken wat ze allemaal in het restaurant aan boord hebben. Aangekomen in het restaurant zaten daar een handvol jongedames die in de trein werkten. Ze waren als eens langs geweest met koffie en thee, maar verder niet heel veel aandacht aan geschonken (woordgrapje). Ik was toen te gefascineerd aan het kijken naar Pinguïns. Wtf? Pinguïns in de rijstvelden? Nee ik zat te Netflixen weet je nog? Our Planet met Sir David Attenborough. Zeker een aanrader.

Terug naar de K-Pop meisjes in het restaurant. Ze hadden gezellig muziek op staan en zaten zich vol te plamuren terwijl ze, vond ik, best nog goed met de muziek mee zongen. Ik had uiteindelijk noodles besteld, je weet wel die dingen in zo'n bakje en dan heet water erin. Smaakte prima, maar mistte wat extra flavour. De rest hadden zakjes sambal en andere sausjes bij hun maaltijden gekregen, dus ik besloot om daar wat van bij de noodles te doen.
Tweede gevalletje miscommunicatie: ik wilde een beetje sambal en mijn schoonmoeder dacht het hele zakje. Hoe de noodles daarna smaakte weet ik niet meer. De zwelling neemt ondertussen (22.30uur) wat af en ik verwacht morgen bij het ontbijt weer alle functies van mijn mond terug te hebben.

De dames en chef magnetron bedankt voor de maaltijden en we schoten van links naar rechts weer terug naar onze plaatsen.

Iets voor 16.00uur kwamen we aan op het station in Yogyakarta. Daar werden we, net zoals Walmart dat had gedaan op het vliegveld, opgewacht door onze nieuwe chauffeur genaamd Tofik.
Onderweg naar het hotel mocht ik voorin het busje zitten. Een gordel! Die is voor mij!
Tofu kon in tegenstelling tot Wanda beter Engels en hij nam met ons de planning voor de komende 3 dagen door. Het klonk allemaal veelbelovend en we gaan morgen van start met tubing.

Eenmaal aangekomen in het hotel wordt alles weer voor je gedaan. Ik voel me elke keer schuldig als ze de koffers van mij en Daniëlle gaan sjouwen, maar ze laten je het ook beslist niet zelf doen. Prima, ik onderga het wel in plaats van die bijna 30 kilo koffers te tillen. Verschrikkelijk..

Ook dit hotel ziet er weer prachtig uit en het bestaat uit 2 delen. Aan de ene kant van de straat heb je de receptie, ontvangsthal, restaurant een binnentuin en wat kamers rondom de tuin. En aan de andere kant van de straat zitten wij, ook rondom een binnentuin en bij het zwembad.
We hebben besloten om deze avond in het hotel te eten, even voor het gemak. Het eten was wat betreft smaak erg lekker, alleen de temperatuur had iets hoger gemogen. Ach je kan niet altijd alles hebben.

Maar wat je wel kan hebben is weer een avond de winst pakken met dat gekke, maar o zo leuke skib-bo! Misschien dat ik daar verder mee kan komen dan met Yu-Gi-Oh!
Morgen of van de week maar eens op zoek naar Yu-Gi-Oh spullen hier. Volgens mijn informant en zakenpartner met Yu-Gi-Oh zit er hier genoeg, dus deze jongen maar even verblijden met wat souvenirs.

Shout out naar de man die de airco heeft uitgevonden trouwens!

Patrick