Het was wederom tijd voor een activiteitendag. Om 08.00 zaten we de scrambled eggs weg te spoelen met nasi en een glas melk en om 09.00 zou de transport klaar staan. Even nog de buikloop zijn werk laten doen voor vertrek en daar gingen we.
Ook dit keer werden we vervoerd in een Suzuki Arena. We kwamen tot de conclusie dat dit het voertuig van het resort is en de chauffeur ingevlogen wordt om ons daarmee te dumpen.
Vandaag had ik dus een cocktail van 'Vision Factor 50' en 'Byron Bay Coconut Oil Spray Factor30'.
Stom. Ik ben de naam van de chauffeur vergeten te vragen. Excuus hiervoor. De beste man, ik noem hem voor het gemak: Windu, sprak een degelijk woordje Engels en vertelde ons over allerlei dingen die we tegenkwamen.
Zo heeft iedere woning, waar iemand met het Hindoe geloof woont, een tempel in de tuin staan. Deze noemen ze 'Family Temples'. Hoe rijker, hoe groter de tempel.
Ook heeft ieder dorp een gezamenlijke kantine en die noemen ze de 'Village Temple'.
Meerdere malen per dag wordt er gebeden en de hele dag door worden er offers gebracht bij de tempels. Overal waar je kijkt zie je bakjes gemaakt van palmbladeren gevuld met bloemen en stokjes wierook. Niet alleen bij de tempels en de huizen, maar ook voor winkels, op beelden, in de elektriciteitsmasten, aan het zwembad en zelfs op pasgeboren baby's. Die laatste is een grapje, maar het zou zomaar kunnen. Alles is heilig en offeren laat respect zien en brengt 'geluk'. Ik heb geprobeerd een offer te plaatsen op mijn portemonnee, maar helaas nog steeds dezelfde inhoud en geen belletje van Elon Musk dat hij een tekstschrijver zoekt.
Op alle auto's en scooters zaten allerlei knutselwerk van palmbladeren en bloemen. Vandaag was het volgens Windex een feestdag die 2 keer per jaar gevierd wordt. Waarvoor precies weet ik niet, want ik was te druk bezig met het opslobberen van die aangedikte cocktail. Ik adviseer u om de Wikipedia pagina over het Hindoeïsme te raadplegen, want ik ben geen godsdienst leraar.
We kwamen onderweg ook schoolkinderen tegen en Windows vertelde ons dat ze hier ook op zaterdagochtend naar school gaan. Vergelijkbaar met de woensdagochtend bij ons. De kids zitten dan niet in de schoolbanken, maar krijgen dan sport of biologie buiten de deur. Degene die wij tegen kwamen, hadden er volgens mij net een halve marathon op zitten door de jungle.
Het volgende verhaal uit de Windscherm-Trilogie ging over de honden op Bali. Vrijwel alle honden die je ziet waggelen over straat, hebben net zoals bij ons een thuis met een baasje. In tegenstelling tot bij ons, gaan ze niet naar puppy- en of gedragstraining maar weten ze de weg naar huis altijd te vinden. Bijna de hele dag zijn ze van huis en als het tijd is voor het eten dan komen ze weer terug. Deed Isa dat maar, scheelde een hoop schoonmaken. Af en toe een nestje en dan verdiende we er ook nog wat mee. De vlakke hand van Daniëlle doet nog zeer..
Het was tijd voor het ruften over de Ayung River, althans dat zou het worden als die scrambled eggs bleven opspelen.
Eerst even de namen van onze bemanningsleden noteren met een krabbeltje en toen was het wachten op de andere bus met ruft.. rafters.
Het duurde even maar daar kwam een andere Suzuki De Kuip aan met een familie uit India. "Thank you, come again!" Ik ben een slecht mens.
De zwemvesten werden weer aangemeten en de veiligheidshelmen gegoten over onze knappe koppies. Voor een 2e keer deze reis waren we weer getransformeerd tot de familie De Rooij.
Hier is alvast je peddel en roei maar een end weg langs een gigantische afdaling van traptreden richting de rivier.
Na anderhalf uur roeien op het droge, stonden we aan de Ayung River. De rode rubberboten werden opgeblazen en na een uitleg van de Balinese Tom Selleck, a.k.a Magnum Pi, gingen we te water.
Er was bewust gekozen voor een rafting avontuur op een rustige rivier, aangezien we graag zonder botbreuken ook weer naar huis willen. Het was ontzettend leuk en mooi om een rivier op deze manier af te gaan. Het uitzicht was heel bijzonder en ik voelde mij als Mowgli die op de buik van Balou over de rivier in de jungle dobbert. Overal waar je kijkt is prachtig groen, watervallen in allerlei vormen en rubberbootjes met Chinezen en Japanners die ook aan het 'lafting' zijn tussen het foto's maken door. Het is geen grap, ik heb het ze zelf horen zeggen en ik heb getuigen!
Onze rubberen botsauto bestond uit 5 personen: Yoeri, Celine, Daniëlle, Bob en onze stuurman Waran.
Waarom was nog een jonge jongen met een lengte van niet meer dan die van mijn moeder, een ruime 1 meter 60. De beste jongen deed zijn uiterste best om ons over de River Kwai te sturen, terwijl wij voor het roeiwerk zorgde. Waaraan deed dit door de commando's te schreeuwen die Tom Selleck daarvoor aan ons uitgelegd had:
*Paddle: Vooruit roeien met alle kracht die je hebt.
*Backward: Achteruit roeien met alle kracht die je hebt.
*Stop: Spreekt voor zich en dan de peddel in de boot plaatsen.
*BOOMBOOM! : Hou je vast want we gaan iets raken.
Het was een tocht van bijna 2 uur, met een pauze tussendoor, over ruim 9 kilometer. Na een halve kilometer klapten we tegen de eerste rotswand aan en verloren we Yoeri in de Balinese Eem. Het was hilarisch en het is dat we al nat waren, maar anders hadden we in onze zwembroek gezeken van het lachen. De beste jongen mankeerde niks en sprong even later net zo elegant de boot in als dat hij eruit was gevallen.
Het was een prachtige tocht en mijn nektasje, wollah, van €0,90 heeft zijn werk met deze activiteit weer uitstekend gedaan. Halverwege was er een stop en konden we, deze keer vrijwillig, zwemmen. Naar de overkant gezwommen, foto's gemaakt onder een waterval en terug met een aanloop en bommetje de rivier weer in. We vervolgden onze waterweg en vlak voor het einde werd er een race van gemaakt. De Batavia waarin Pa en Ma Vrijhoef zich bevonden, vaarde voor ons en wij moesten en zouden de eindbestemming eerder halen dan hun. Dat hebben we gedaan en ondertussen heb ik geen muggenbulten meer nodig om me te introduceren als 'Hulk Hogan'.
We hadden de race gewonnen van 'Nederland in Beweging' en na het aanspoelen wachtte ons opnieuw een trap door de wildernis. Deze keer omhoog..
Mijn conditie is gewoon 3x niks en daarom ook deze keer weer: voelde eindeloos, zwakke kalfje achteraan en gejuich en confetti toen ik eindelijk boven was.
We konden douchen en daar hebben we ook zeker gebruik van gemaakt. Top geregeld!
Lunchbuffet was inbegrepen en met een gevulde buik van rivierwater en loempia's (die waren echt lekker) weer terug de Suzuki Galgenwaard in. Weinig meegekregen van de rit, want het was laat geworden de avond ervoor door het schrijven en door de fysieke inspanning die dit rivierkreeftje niet gewend is.
Weer terug bij het hotel en tot onze verbazing was het water in het zwembad weer de goeie kleur. Mijn telefoon was praktisch leeg en men weet dat ik zonder niet de deur uit ga, dus ik bleef even achter in de hotelkamer. Een uur later werd ik wakker gebeld door Daniëlle en vertrok ik ook naar het zwembad.
Ik kon mijn draai/lig niet helemaal vinden bij het zwembad en ben na ongeveer een uur weer terug gegaan naar de hotelkamer. Niet geslapen, maar weer eens ouderwets op de Game Boy zitten spelen. Ik ben en blijf toch een Pokémon trainer.
Om 19.00 weer verzamelen en te voet naar een restaurant in Ubud. Het was al pikkedonker en het pad langs The Monkey Forest bleek ook een sluiproute te zijn voor scooters. Erg vervelend en 2 Balinezen af laten wijken, zo richting de Family Kantine in The Monkey Forest. Dat zal ze leren.
Het restaurant van vanavond was er eentje uit onze gids. Je weet wel, die bekende reisboekjes die je kan kopen van welk land je ook maar wil.
Bebek Bengil - Dirty Duck Diner zou onze buikjes gaan vullen en u raadt vast wel dat ze hier alleen maar kip op het menu hadden staan.
Het restaurant had de grootte van een resort en was aangekleed met ontzettend veel planten, beelden van goden en dieren, vijvers, fonteinen en sfeerverlichting.
Donald moet voortaan zonder Kwik, Kwek en Kwak avonturen beleven, want die lagen bij 3 van onze carnivoren op het bord. Ze smaakte prima, alleen dat Woudlopershandboek van ze was moeilijk om door te komen.
Duckstad was wat inwoners armer en we verlieten de Dirty Duck Diner om nog even langs wat winkeltjes te struinen en een bak koffie te scoren.
Kopi tentje gevonden en ik heb genoten van een ???
Ik heb echt geen flauw idee meer wat ik had genomen, alleen dat ik een dubbele besteld had en het heette geen espresso. Wel net zo sterk en ik heb ondertussen The Monkey Forest bijna helemaal schoon.
Na de kopi Red Bull nog een stukje lopen struinen en *pats daar ging mijn slipper. Ik keek naar rechts en ik stond voor de ingang van een slipperwinkel. Zo leg die maar eens neer met Wordfeud.
Nieuwe slippers gekocht in de kleur: 'Zwembadalg groen' en ze lopen heerlijk. Zodra ze ingelopen zijn hoop ik.
Yoeri en Celine zijn nog verder het dorp wezen verkennen en de overige 4 trokken terug naar het hotel.
De weg terug ging over hetzelfde donkere pad langs The Monkey Forest, maar dit keer met veel minder scooters. Minder scooters betekende ook minder licht en die 3 lampjes over een pad van een paar 100 meter, maakte dat we met zaklamp onze weg moesten vervolgen. Het geritsel van een slaapwandelende Makaak in de boomtoppen, plaatste ons voor mijn gevoel in de Blair Witch Project en zorgde ervoor dat de vaart er goed in bleef.
Er verscheen weer licht en daarmee ook tekens van leven. Bleek een aap te zijn die een zaklamp gejat had.
We waren weer veilig en wel in het hotel en dankzij de koffie heb ik de bellboys geholpen met de koffers van 4 gezinnen die aangekomen waren.
Morgen is het opnieuw een 'vrij te besteden dag'. Daniëlle en ik gaan morgen toch naar de Bali Swing en de rest gaat de Giro di Bali fietsen door de rijstvelden. De tocht is grotendeels bergafwaarts en ze worden opgehaald met een busje, dus ik zou ook best mee kunnen doen met deze activiteit werd er geopperd. Nee.
IK STA NOG STEEDS STRAK VAN DE KOPI!
