Voor mijn gevoel had ik meer dan 2 nachten doorgehaald, zo gaar en brak was ik van het niet willen slapen voordat we naar Schiphol gingen en mijn wonder pilletjes.

Aankomst Jakarta: 13 mei 2019 06.45

Vlucht overleefd, opgelucht dat het goed ging en snel door naar de bagageband.
Voordat we daar waren eerst nog de paspoort controle. Ik maak meteen een goeie indruk door met een slecht oosters/Hollands accent de meneer in zijn glazen hokje te begroeten: "Herrow!" Ik had het door en hij ook. "Kut toerist" zag ik door z'n hoofd gaan en hij vroeg mij wat ik kwam doen. De toon was al gezet dus ik twijfelde om nog even door te gaan met een opmerking als: "I'm here to buy a monkey." maar er toch maar voor gekozen om 2x "Sorry? " en 1x "Excuse me?" te zeggen, omdat Soekarno zijn Engels nog slechter was dan de typsnelheid van een gemiddelde 65 plusser.

Na de gezellige ontmoeting met Soeharto was het tijd om de koffers van de band te plukken. Ook hier duikt iedereen er als de zeemeeuwen uit Finding Nemo bovenop, zodra zijn of haar koffer verschijnt. Mine! Mine! Mine!

Onze koffers waren er vrij rap en tijd om het vliegveld te gaan verlaten, een frisse neus halen en kijken waar onze chauffeur met dat naambordje (die je altijd in de films ziet) staat.

Wawan! Ja het was allemaal heel indrukwekkend, maar dit was de naam van onze chauffeur, die ons de komende 3 dagen van plek naar plek zou brengen. Hij ging de auto halen en wij konden even wachten buiten bij de opstapplaats.
Heerlijk! Even naar buiten, even een sigaretje om te ontladen. De afgelopen weken heb ik op mijn werk in een vrij warme ruimte gewerkt, maar deze  klimaatverandering had zelfs meneer Baudet niet kunnen negeren. 7 stappen en ik was voor m'n gevoel de helft van m'n vocht al kwijt, wat een klap! Nou moet k zeggen dat ik als echte Hollander mijn spijkerbroek en schoenen met natuurlijk sportsokken daarin nog aan had, wat het wennen zeker niet makkelijker maakt.
Maargoed daar wennen we wel weer aan en als we straks in het eerste hotel zijn, gaat die zwembroek aan en deze zeeleeuw een duik nemen.

Ohja dat sigaretje. Liep ik mee in mijn hand en ik wil niet dat mensen last van mij hebben daarmee, dus ik neem afstand en ga op een plek staan waarvan ik dacht dat ik goed stond. Ik steek dat ding aan en zie na 2x gelurkt te hebben, dat er overal om me heen stickers hangen dat je niet mag roken. Tegelijkertijd voelde ik van alle kanten ook blikken op mij gericht en ja hoor, de halve militie van Soekarno had zich gefocust op die ene domme toerist die zich niet aan de regels houdt.
Ik heb dat ding zo snel mogelijk uit gemaakt en netjes in een prullenbak gegooid.

Het is nu dag 3 in een Indonesische gevangenis en ondertussen al 4 vrienden gemaakt.

Maoam was gearriveerd met zijn busje, nog steeds geen idee welk merk het was, maar z'n airco deed het goed. Op naar Bogor vanuit Jakarta!

Hier rijdt men aan de linkerkant en daar is ook meteen alles mee gezegd.
Wat wij verkeersregels noemen, noemen ze hier survival of the fittest.
Men doet wat ie wil: telefoon repareren achter het stuur, aan alle kanten inhalen, van 3 rijbanen zelf 4 maken, tuuteren, binnenbochtje wordt buitenbochtje en andersom en dit alles in niet hoger dan de 2e versnelling. Ik heb met autorijles geleerd dat je 50 in z'n 4 moet rijden, hier kan 50 in z'n 1 ook prima.
Het is de manier hoe het hier gaat en dat maakt het ook zo mooi. Trekken wij thuis iemand letterlijk achter z'n stuur vandaan als er geen voorrang wordt gegeven en zitten wij te vloeken op alles wat er gebeurd, hier zijn ze de rust zelf.
Wawan heb ik geen enkele keer gehoord, geen opmerking of een simpele "'t" (dat geluidje wat je maakt met je tong tegen je gehemelte als iets vervelend ofzo is, dat), zo relaxed. Men houdt hier rekening met elkaar en weet dat het druk is, maar je komt er wel is de instelling.
Er zijn hier bijna net zo veel scooters als mensen en die zijn echt één met het verkeer. Kijk je links zie je scooters je passeren, kijk je rechts dan zie je precies hetzelfde. Zonder ook maar stil te hoeven gaan staan, schieten ze overal tussendoor. De scooter met 180 kilo bamboe schiet er net zo snel en gemakkelijk tussendoor als de scooter met 2 volwassenen, een kleuter en een baby die tegelijkertijd aan de borst zit.

De rit was lang en dat kwam door de drukte in de hoofdstad. Wij moeten het met z'n 17 miljoen inwoners doen in een heel land en hier in Jakarta hokken ze met 12 miljoen, het is niet te bevatten eigenlijk.
En als je je dan afvraagt waarom ze toch allemaal die mondkapjes op hebben? Nou je proeft de smog gewoon en dan ben je blij voor die mensen dat ze mondkapjes op hebben.

Hoe langer de rit duurde, hoe meer hoofdjes ik in de bus zag zakken.

Tijd voor een stop en BamBam had dat ook door. Zodra we de stad uit waren, zijn we gestopt voor een bakkie koffie. Echte Starbucks jonguh! Boeit me helemaal niet, maar dit was de enige toko op de stop plek die koffie had.

Ik kon ook eindelijk roken, zonder dat de vietcong uit de bosjes zou komen en dat was wel even relaxed.

Koffie was op, reis ging weer verder en een klein half uurtje later waren we in het hotel in Bogor.
Prachtig hotel, maar dat kwam later wel. Eerst die winterkleding uit en de verkoeling opzoeken. Ge-wel-dig.

Terwijl we lagen te badderen en bij te komen van de tocht, kwam Tamtam ineens aanzetten met een vriend. Hij stelde zich voor in het Nederlands en heette: Didi! Leeftijdsgenoten van mij zullen nu even een flashback momentje pakken naar Dexter's Laboratory, ga je gang ik wacht wel.

Didi heeft als kind Nederlands van zijn moeder geleerd, want die werkte bij Nederlanders op Java. Met Didi hadden we afgesproken om de volgende dag wat dingen te bezoeken, naast de planning van de Botanische tuinen en de Pancuk Pass richting Bandung. Ondertussen lag ik nog steeds als Ariel te spartelen in het heerlijke koele water.

Het was zo'n beetje lunchtijd en het vliegtuigontbijtje begon zijn kracht toch wel een beetje te verliezen. Even douchen, schone kleding aan en een happie eten dan maar!
Stuk gelopen, geld gewisseld en gepint, en waar loop je als eerste tegenaan? Juist een McDonald's.. Nou no way dat we daar gingen lunchen, sorry Dennis ik heb geen McRib voor je gegeten.
Nog meer lopen, weinig te vinden behalve van die kraampjes die de buikloop in de bonus hebben.
En helaas mijn bonuskaart ligt meer dan 12000km hier vandaan, anders had ik het sowieso gedaan. Typische Hollander hé, is het gratis erbij dan doe we het!
Uiteindelijk vlakbij het hotel, zal je altijd zien, een restaurant-achtig tentje dat er goed uit zag.
Prima gegeten en meteen de fout gemaakt door te denken dat ze hier kleine sperziebonen door de gerechten doen. Het waren pepers...

Terug naar het hotel en een beetje relaxen, totdat Samsam ons op kwam halen om naar een restaurant te brengen dat Didi had aangeraden.

Tijdens het relaxen ben ik als een beer in een winterslaap gevallen, beren houden geen winterslaap maar dat fabeltje hebben ze ons nou eenmaal aangeleerd.
Daniëlle maakte me wakker en ik maakte me weer klaar om weg te gaan.
Ik wilde m'n zonnebril op doen, maar dat hoefde niet zei ze. "Hoezo niet? Het is pas 6 uur." Ik moest naar buiten kijken en zag dat het al donker was. Heel gek en ik was in combinatie met de de slaaproes helemaal van m'n stuk.

Gili Gili was het restaurant waar we die avond gingen eten. Het zag er heel leuk uit, beetje zo'n boomhut idee a la Tarzan/Robinson Crusoe met natuurlijk her en der beeldjes van een god en aquariums met o.a. karpers.

Lekker gegeten (geen sperziebonen) en ik blijf de mensen hier zo vriendelijk vinden.
Vlak na het eten ook onze eerste tropische regenbui meegemaakt. Het begon met 1 klap onweer en het leek wel alsof er een zondvloed naar beneden kwam. Wat een regen, niet te geloven. En zo snel als dat 't kwam, zo snel was het ook weer weg.

Na het eten stond Wawam weer netjes op ons te wachten en vertrokken we naar het hotel.

Nog even een drankje gedaan in het hotel, terwijl ik samen met Celine de familie Vrijhoef onder de tafel wist te spelen met Skip-Bo. Had dat spelletje nog nooit gedaan, maar wat mij betreft voor herhaling vatbaar.

Tijd om de dag af te sluiten, morgen op pad met Didi en een flinke busreis naar Bandung.