Om 06.00 uur stond Trofee weer met zijn Kia Afgekeurdo klaar om ons naar het station te brengen. Na een vlotte rit waren we daar ongeveer een kwartier later en ruim op tijd voor de trein van 06.45 uur, met als eindbestemming Mojokerto.
Het zou een rit van 4 uur worden, dus alles was opgeladen, zodat we ons niet hoefden te vervelen  met het tellen van de rijstvelden onderweg.
We hebben afscheid genomen van Tomtom en hem hartelijk bedankt voor de afgelopen dagen.

Door de ervaringen op het vorige station, waren we zo voorbij de ticket automaten en dus geen oorzaak van een rij geïrriteerde Indonesiërs.
De trein in, koffers in de rekken en voor de zoveelste keer deze week gaan zitten voor meer dan een uurtje.

We hadden nog zeker 20 minuten dus ik wilde even sigaretten en wat lekkers halen bij de kiosk. De kiosk bleek ook een slager, een bakker, een groenteboer, een notariskantoor, een touwfabriek en een dierenwinkel te zijn. Zo veelzijdig hier allemaal. Prachtig.

Wetende dat je trein vertrekt terwijl je in het buitenland bent en je hele reisgezelschap behalve jijzelf erin zit, zet er toch wat meer druk achter. Rampscenario's dat de trein toch onverhoopt eerder zou vertrekken en ik met een riksja 400km alleen af zou moeten leggen, helpen op dat moment niet. Ik wilde de winkel uit sprinten en toen kwam mijn schoonvader net de winkel binnen, op zijn dooie gemakkie. Dat gaf meteen een soort rust, want met z'n 2en in een riksja is dan toch gezelliger dan alleen.Wat broodjes gescoord bij de toko en nog steeds ruim op tijd in de sprinter naar Groningen.

Ik had zelf een flesje drinken gekocht wat leek op Fristi en zo smaakte het gelukkig ook.
Ik bedacht een leuk mopje bij de naam van het flesje en Daniëlle brulde het uit van het lachen. Nee hoor, ze vond me flauw en kut. Bedankt schat.
Nou daar komt het mopje dan. Wat geeft een Indonesische vrouw aan haar pasgeboren kind?
Zie foto voor het antwoord.

Precies dezelfde reactie als Daniëlle? Dank u.

Eenmaal weer in de trein merkte ik dat de Sisterhood of travelling Indo's ook met ons mee reisde. Hele vriendelijke dames die zelfs nog hielpen met het zonnegordijntje voor het raam, wat bij ons niet omhoog wilde.
Ik had gehoopt dat de dames van Sister Act nog wel even een gospel liedje door de trein zouden knallen, maar helaas vielen ze in slaap op het moment dat de trein begon te rollen. Hele reis niet meer gehoord. Prachtige mensen.

Beetje naar buiten kijken, in slaap vallen, rijstvelden tellen, in slaap vallen, spelletje doen, in slaap vallen, en Netflixen. Nog steeds Our Planet en deze keer ging het over mijn soort, juist de Gorilla. Zo'n grote zilverrug dat ik ben.

4 uur later, om 11.00 uur ''s ochtends, kwamen we aan in Mojokerto. We waren het station nog niet af en daar stond hij, onze nieuwe gids/chauffeur die bij ons zou blijven tot we volgende week op Bali belanden. En nou zijn jullie natuurlijk hartstikke benieuwd naar zijn naam. Nou! Wij ook! We hebben al zo'n 11 uur met hem erop zitten in ons gezelschap, maar we kunnen alle 6 zijn naam niet onthouden. We hebben unaniem besloten dat we het gaan doen met klanken die lijken op Mioiem, in de hoop dat hij reageert. Niet alleen zijn naam is een feestje, maar ook zijn hele persoonlijkheid en vooral zijn lach!
Miauw heeft een lach die je kan vergelijken met het geluid van zo'n rubberen kip, maar dan hoger, harder en sneller. Maui moet ook om bijna alles lachen, dus u kunt begrijpen dat dit zeer aanstekelijk werkt en het soms niet droog te houden is.

Na het rammelbusje van Washand en de Kia Explosivo van Tiktok, zijn we nu ge-upgrade naar een Isuzu Tank. Ik denk zelf dat dit een kruising is tussen een Daihatsu en een afgekeurde Subaru, maar Ganesh mag het weten wat het nou echt is. Het interieur is zeker om over naar huis te schrijven: leren stoelen (heerlijk met deze temperaturen), gordijntjes en stopcontacten die het helaas niet doen. Waarschijnlijk omdat dit bakbeest maar 1 ding tegelijk kan: rijden of een telefoon opladen.

We zijn onderweg naar het Lava View Hotel vlakbij de Bromo vulkaan te Java. Na een uur/anderhalf hadden we honger en zijn we gestopt om te gaan lunchen. Ook Mihoen doet aan de Ramadan dus hij sloeg de lunch over. Ik was al eerder naar buiten om nog even te gaan roken en vroeg aan Misosoep of ik een foto van hem mocht nemen, met zijn geweldige bus. Dat was goed en daar kwam de lach weer. Ik zeek opnieuw bijna in mijn broek van het intern lachen. De foto was gemaakt en direct vroeg hij of hij dan met mij op de foto mocht. Ja tuurlijk! Het werd een selfie en die hebben we tot 6x toe opnieuw moeten doen, vanwege zijn lach en mijn slappe lach.
De rest van de V.O.C. bemanning was ondertussen gearriveerd en de reis kon worden voortgezet.
Volgens Minnie zou het nog 3 uur duren.. Hetzelfde riedeltje als in de trein volgde.

Op een gegeven moment zagen we op een bordje dat het nog 30km naar de Bromo zou zijn en wij hadden meteen de hoop dat Micronesië zich had versproken, zoals Watson dat van de week had gedaan. Het was helaas valse hoop, want de wegen werden steeds slechter en slechter en we gingen steeds hoger en verder slalommend de bergen in. Rare gedachte ook, want de Bromo is een vulkaan en het hotel heet Lava View hotel. Dat is natuurlijk niet op de eerste verdieping van een wegrestaurant, waar vanuit je het topje van de Bromo ziet.

De rit omhoog was in 1 woord: fantastisch!
We zagen de wolken steeds dichterbij komen, het landschap steeds groener en groter worden en het was een genot om foto's te maken. Degene met hoogtevrees en wagenziekte, hebben we na de eerste afgrond niet meer gehoord.
Mierlo is een uitstekende chauffeur in zijn Isuzu monstertruck en wist deze gedurende 2 en een half uur in de eerste versnelling de berg op te krijgen. Morgen met de afdaling halen we de verloren onderdelen weer op.

Eenmaal aangekomen bij het Lava View hotel is het uitzicht adembenemend. We kijken recht naar de Bromo die met zijn grote rookwolken nog steeds laat zien dat hij actief is.
Ondertussen worden we gek van de verkopers die je, met alle goede bedoelingen, mutsen, sjaals en bandana's willen verkopen. Het is hier namelijk erg fris in vergelijking met de temperaturen beneden.

De huisjes van het hotel zien er van buiten heel schattig en sprookjesachtig uit. Ze doen mij denken aan het huisje van de zeven dwergen. Bij binnenkomst zag het er ook zo uit, voordat Sneeuwwitje haar gang ging om het op te knappen.
Ach de douche doet het, het bed ligt prima en we moeten er toch weer om 02.30 uit! Weer zo vroeg? Jazeker, er staat namelijk opnieuw een zonsopkomst gepland en een tocht naar de top van de Bromo.

Er is hier maar 1 restaurant en dat maakte de keuze dit keer vrij simpel. Lekker gegeten en we hadden zelfs live muziek. Lonnie Flex trad op en bracht ons nummers als: 'Joe gat ah fwiend', 'Imagien', 'Wocking on heffens door' en 'Teek mie home kuntwy loads'. De beste man zijn Engels was dan misschien niet perfect, maar zijn stem was het zeker wel! We hebben hem direct opgegeven voor The Voice of Java.

Ondertussen is het bijna 22.30 en ga ik maar eens mijn eigen Sneeuwwitje opzoeken.

Patrick

‍