Vanochtend zat de bende van ellende weer in zijn geheel aan het ontbijt. Dit keer de ontbijtloempia's van Kellogg's weggewerkt met een bijpassend yoghurt dipje. De koffers weer ingepakt, want na 4 dagen was het tijd om het Saren Indah Resort te verlaten. Om 10.00 werden we weer ingeladen door Tompoes en lieten we Ubud met zijn Mega Markt en Monkey Forest achter ons. Ajuus!

Volgens onze reisgids zouden we vandaag naar de Tegenungan Rice Terraces gaan. Dit zijn van die rijstvelden die heel groot zijn en meerdere etages bevatten. Bleek verkeerde info te zijn, want volgens Pardoes moesten we dan zeker een uur de andere richting op. Hebben we maar niet gedaan. Een alternatief was een waterval. Deze zou kleiner zijn dan de Git-Git waterval van vorige week en lag iets minder ver uit de route. Ook maar niet gedaan. Er was weinig animo voor en het is zoals ik zelf ook al zei: "Als je er één gezien hebt, weet je hoe de rest eruit ziet en het principe blijft hetzelfde". Vonden we het omrijden niet echt waard, dus werd er voor gekozen om in 1 stuk door te tuffen naar het nieuwe hotel. Daar zou dan de keuze worden gemaakt voor zwembad of strand.

De andere activiteit van deze dag zou de zonsondergang bij Tanah Lot zijn. Het weer zat vandaag niet echt mee, veel bewolking en af en toe een verdwaald drupje. Roomsoes zei dat we met deze aanhoudende weersomstandigheden geen zonsondergang zouden zien, dus hebben we deze hotspot voor toeristen maar gedoopt tot de activiteit van de dag.
Het was ongeveer 3 kwartier rijden en dat gaf mij mooi de gelegenheid om weer wat Instafoto's te bewerken. Kim Kardashian heeft mij gisteravond alsnog verslagen. Kutwijf.

De rijstijl van Rotsmoes is te vergelijken met het stoppen en doorlopen op de markt. De beste man heeft met rijles geleerd wat een gaspedaal is, maar niet hoe hij er mee moet 'spelen'. In de Toyota Hatsjikidee bevonden zich dan ook 6 hoedenplank-hondjes die constant met de hoofdjes alle kanten op 'wiebeling'. Na een kwartier werd het eerste zakje gevraagd en o wat waren ze blij dat Patrick al die gratis spullen mee nam uit de hotels. Iemand nog 19 liter shampoo of 311 wattenstaafjes?

Tanah Lot is een Balinese tempel die op een rots in de zee ligt. Alleen met eb is het eventueel mogelijk om de tempel te bereiken. Het is een perfecte locatie voor een kiekje hier en daar en stikt daarom ook weer van de toeristen. Hele tourbussen worden leeggeschud met voornamelijk Aziaten die van elke foto een avontuur op zich maken. En dan staan ze alleen nog maar op de parkeerplaats.

De reis vervolgt zich verder naar beneden en ik hoor ineens: "Kijk! Slang!"
Ik maakte een schijnbeweging waar de jongens van het Nederlands Elftal jaloers op zijn en zag dat het ging om een Boa Constrictor. Op zich niet gevaarlijk, tenzij je een dutje gaat doen naast het beestje. De 2 eigenaren en 'money collectors' van het mooi schepsel liepen er ook mee rond alsof het een puppy was. Ze brachten hem terug naar zijn mand in de schaduw en ik zag dat ze zijn gele broertje ook bij hun hadden. Prachtige dieren.

Het uizicht is geweldig. De Indische Oceaan laat zijn grote golven kapot slaan tegen de rotswanden en heeft daarmee een prachtig begin van het eiland gecreëerd.
Vanwege de harde wind en de sterke, gevaarlijke stroming is dit een gebied waar absoluut niet gebadderd mag worden. Het lage water heeft een weg naar de tempel blootgelegd en daarmee ook kleine zeevijvers op het land. Ineens kijk je in een kristalhelder poeltje met water, waarin een handjevol vissen hun dagbesteding hebben tot de zee weer gaat stijgen.

De verkenning op de droge zeebodem is beeldschoon en laat je een wereld zien die anders verborgen is. Zo zat er ook een oudere man in een zelf uitgegraven grot, met daarboven een bordje: Holy Snake.
Ik zag geen slang, alleen de man zelf en begon me toch af te vragen of hij niet zijn eigen 'Holy Snake' bedoelde..
Heel slim, de man had de slang uit het zicht in een, ook weer zelf gegraven, hokje verstopt. Volgens hem zou de slang hier minder stress van ervaren en kon hij zelf bepalen hoeveel mensen er per keer mochten komen kijken. Nog slimmer was de bak waarin je het toegangsgeld/de donatie kon stoppen. Deze stond vooraan de grot. Well played Dagobert.

Na het droge onderwater landschap verkend te hebben, was het tijd om even wat te drinken. Het was dan wel geregeld bewolkt, maar als de zon eenmaal even liet zien wat hij kon dan liep het zweet zo je eigen holy snake grot in.
We gingen bergopwaarts en daar bevonden zich natuurlijk ook weer de uitklaptoko's met de nodige souvenirs. Onze koopjesjager "Dad" was voordat de klim begon alweer een souvenir rijker.
Eenmaal boven hebben we het eerste de beste tentje met verkoeling opgezocht en werden we geholpen door een dame die met het verkeerde been de klif af was gedoken. De citroen thee die op de kaart stond, werd waarschijnlijk met haar zure gezicht getrokken.

De tent van Madame Mikmak achter ons gelaten en eenmaal beneden was onze koopjesjager een tweede souvenir rijker.
We verplaatsten ons langzaam, vooral door de warmte, richting de andere kant van deze trekpleister en toen werd aan ons gevraagd of wij foto's wilde nemen van een Aziatisch stelletje.
Hij leek op een verre neef van Harry Potter en zij op een dochter van de vriendelijke serveerster van een half uur geleden. Daniëlle mocht de foto's maken en we hebben ze meteen teruggepakt voor de Bali Swing. Ohh dat is over één kam scheren, mag niet. Nou en.

Flamoes stond de airco alweer voor te koelen en we vertrokken richting Sanur. Hij zei dat het een uur tot anderhalf zou duren voordat we er arriveerde, terwijl Google een half uur aan gaf. Misschien weer verkeerd verstaan dachten we, maar we gingen dwars door Denpasar en dat was stapvoets hoofdjes laten 'wiebeling'. Anderhalf uur was het zeker.
Halverwege de tocht heb ik uitgevogeld hoe ik de gehele achterbank kon omtoveren tot bed, dus die anderhalf uur vlogen zo voorbij.

Aangekomen bij het Puri Kelapa resort kregen we een welkomstdrankje van Dragonfruit. Het was erg lekker, maar na 1x hoesten zette ik de hele toko in de Dracarys. Game of Thrones referentie. Voordat u denkt dat u dyslectisch aan het worden bent.

‍
Het is een resort met een Balinese tuin gevuld met planten, dieren, insecten en het personeel dat de hele dag door alles schoon houdt.

‍

‍

De Croma werd opgesmeerd, de zwemkleding daar overheen gegleden en dit gezelschap vertrok richting het strand. Ik zou even mee lopen en dan de boel hier in de buurt gaan verkennen, want het strand is nog steeds niet iets waar ik warm van wordt. Figuurlijk dan hé.
Samen met Yoeri en Celine even wat gegeten bij een strandtent en we zagen onze Aquaman de zee trotseren met duikmasker. Ondertussen werden de overige 2 zonaanbidders gezandstraald door de harde wind en vertrokken al gauw richting zwembad.
De lunch zat erin en ik verliet mijn tafelgasten voor een wandeling over de aangelegen boulevard.

‍

‍

Niet heel veel verder liep ik tegen een 'Turtle Conservation Centre' aan. Schildpadden vind ik echt beeldschone dieren en ik vloog er als een klein kind op af.

Er stond een tiental bassins met daarin alle soorten en maten zeeschildpadden, van net uit het ei tot volwassen. GE-WEL-DIG!
De eigenaar heb ik Splinter genoemd, naar de leermeester van The Teenage Mutant Ninja Turtles. Hij zat er op zijn dooie gemakkie bij en schepte hier en daar wat schildpadden over van het ene bassin naar de andere, als hij zag dat ze gegroeid waren of wanneer ze hun broertjes en zusje voorbij streefden.

Splinter deed dit al "many, many years" en het helpen voortbestaan van de zeeschilpadden was zijn passie geworden. Er stond een grote zandbak waarin zich, volgens Splinter, op dit moment ongeveer 700 eieren bevinden. Wanneer het seizoen is aangebroken waarin de zeeschildpadden hun eieren op Sanur Beach komen leggen, staat er een heel team klaar langs de kust om de eieren op te graven en in de zandbak te begraven. Prachtig werk en ik zou dolgraag hierbij willen helpen. Helaas zijn de enige schildpadden in mijn werkomgeving degene die geen eieren leggen.

Iedereen kan en mag dit kleine hutje voor de instandhouding van de zeeschildpad binnenlopen en je bent vrij om te kijken en foto's te maken. Aanraken mag beslist niet en ik heb mij in weten te houden. Goed hé?
Er staat een box met 'donations' en ik kon zien dat ik niet de enige ben die dit een prachtig initiatief vond. Het vakantiegeld is op en ik zit op dit moment naast een dame met een klein kind te bedelen voor een loempia.

Eenmaal terug in het hotel nog even een duik genomen in het zwembad. Wel natuurlijk eerst mijn eieren tussen de ligbedjes begraven.
Douchen, omkleden en weer richting het strand om te gaan eten.

Ondertussen was er een 'Gecko' onze kamer binngengeglipt en na een zoektocht van een half uur het maar opgegeven.

De keuze was gevallen op dezelfde tent als waar ik vanmiddag gegeten had met Yoeri en Celine. Ook deze keer weer lekker gegeten en er was live muziek van de Balinese nicht van Lonnie Flex, die we hoorde op dag 6 van ons schoolreisje. Teruglezen kan hier.
Haar versie van "Islands in the Stream" (toeval?) maakte dat ik ook hier op die gouden knop ramde en ze door is naar de liveshows van 'The Voice of Bali'.

Daniëlle en ik hebben nog even onze Pokédex aangevuld met de Aziatische varianten die alleen hier te vangen zijn en toen was het tijd om terug te wandelen naar het hotel.

Skip-Bo gedaan. Iedereen zweert samen tegen mij.

Morgen is het een 'vrij te besteden dag' en staat er misschien een boottocht naar het eiland Nusa Penida op het programma. We zullen zien.

Heroes in a half shell! Turtle power!

‍

Patrick

‍