Ik moet beginnen met een welgemeend excuus naar jullie trouwe fans. Ik ben nou ondertussen bijna 2 weken weer veilig en wel in Nederland en dit verhaal heeft even op zich laten wachten, sorry. Hopelijk kunnen jullie ook weer van dit stukje genieten en stijgt mijn volgersaantal weer terug naar die 11 miljoen van net na de vakantie.

2 dagen na thuiskomst stond er iemand met een gigantische hamer die mij met één klap onderuit wist te halen. Een jetlag in combinatie met alle opgebouwde stress, emoties, drukte en prachtige indrukken van ruim 3 weken zorgde ervoor dat ik zowel lichamelijk als geestelijk helemaal gesloopt was. Niet alleen dit maakte dat ik niet in staat was om te schrijven, maar ook een Indonesische griep die ik waarschijnlijk gekregen heb van Ho-Chi-Mini tijdens de laatste massage. Er had een belletje moeten gaan rinkelen toen ik merkte dat ze geen olie gebruikte, maar mijn rug in sprayde met haar eigen gehoest.

Ok we gaan weer even terug in de tijd en dan wel naar de laatste dag op Bali en de vluchten naar huis.

De dag begon ook deze keer weer heerlijk rustig. Om een uur of 9 gaan ontbijten en toen bleek het eerste zeepaartje al vertrokken te zijn richting het strand. Ik was uitgerust, opgewerkt en hyped om weer naar huis te gaan, vandaar dat er ook met een hele vrolijke “ja” werd geantwoord op de vraag of ik zin had om weer naar huis te gaan. Daniëlle is een ster in het inpakken en het regelen op dat gebied, dus die kon zich heerlijk uitleven. Slecht excuus om het zelf niet hoeven te doen. Alles stond klaar en was zo geregeld dat het alleen nog een kwestie was van ritsen dicht en gaan met die pisang. De overige leden van de expeditie uit Nederland vertrokken naar het strand, behalve deze schaduwaanbidder. Ik wilde graag naar huis en had geen zin in het weer gaan douchen, omkleden, gedoe etc. dus ik wist me weer prima te vermaken met mijn GameBoy, mijn kretek (sigaretten) en het briesje op het balkon.

Zo tegen de middag keerde de school Hollandse Nieuwe terug en stond er een lunch op de planning. Smijten met die laatste roepia’s want thuis krijgen we er niks voor terug! Geweldige burger gegeten en met een volle buik was het toen wachten op Couscous die ons naar het vliegveld in Denpasar zou brengen.

Onderweg naar het vliegveld vertelde Rendezvous ons het één en ander over Bali en de manier van leven. We stonden stil voor het stoplicht en tussen de auto’s begaf zich een dame met een baby in haar armen die aan het bedelen was voor monnie. Marlous vertelde ons dat de baby waarschijnlijk niet eens van haar zelf was, maar van een ander familielid of de zelfs de achternicht van de buurvrouw. Er blijken hele verhuurbedrijven te zijn voor kinderen als het gaat om bedelen, zodat er een grotere gunfactor gecreëerd wordt en er dus meer monnie binnen gehaald kan worden. Fascinerend en ik heb mijn eerstgeborene ook alvast ingeschreven. Die studielening moet ergens van betaald worden.

Minous vertelde ook dat ze op Bali maar 2 kinderen mogen krijgen van de overheid, maar ondanks dat ingestelde snelheidslimiet groeit de hoeveelheid inwoners heel snel. Het is hopen op een zoon, zodat deze later voor hun ouders kunnen zorgen en eventueel de familiekraam op de markt over kunnen nemen. Een dochter maakt het wat ingewikkelder, want die moet trouwen en dan is het hopen dat manlief ook voor zijn schoonouders wil zorgen. Na deze reis ben ik later zeker bereid om ook voor mijn schoonouders te zorgen als het nodig is. Ja het staat zwart op wit, ik weet het..

Ik had in het vorige stuk geschreven dat ik geen medicatie wilde nemen voor de vluchten. Ik wilde het zo gaan ervaren dat ik op het hoogtepunt van de angst wilde komen, waardoor het hopelijk ook weer zou afnemen. Angst bouw je op en je lichaam kan maar een bepaalde hoeveelheid aan, totdat je lichaam er klaar mee is en niet meer verder kan. Helaas bouwde het zich in dat uurtje naar het vliegveld al zo snel op, dat ik toch een oxazepam moest wegtikken. Het was zeker geen monster die uit zijn kooi was ontsnapt, maar wel heel veel lawaai maakte door tegen de tralies aan te rammen. Hij mocht en zou niet losbreken dus vandaar het pilletje.
Daar sta je dan weer op het vliegveld met aan de ene kant een verzwakte angst en aan de andere kant een blijdschap dat je over iets meer dan 12 uur je familie weer gaat zien. Het was een gevecht en uiteindelijk was de blijdschap sterker door het ingrijpen van medicatie.
Nog even een spannend moment of de koffers niet te zwaar waren door de souvenirs, maar alles was in orde en we kregen groen licht voor de volgende controles.

Een ander spannend moment was de body scan. Ik had namelijk zo staan zweten dat de scan een grote gele plek op mijn rug liet zien. Dit schudde het personeel direct wakker en ik moest mijn armen weer spreiden en omdraaien om gefouilleerd te worden. De beste man voelde vrij snel dat het niet ging om een explosief, maar om een te dikke toerist die 3 weken heeft liggen schaduw duiken en nog steeds niet gewend was aan de warmte.

Geen explosieven, flesjes vloeistof deden ze niet moeilijk over, de mee gesmokkelde zeeschilpadden hebben ze niet door gehad en we waren binnen op Denpasar Airport. Heel leuk klein vliegveld met wat winkeltjes die zeker niet geheel ‘tax free’ prijzen vroegen maar dat kwam later, want ik moest en zou eerst die stress eruit roken.
De rokersruimte was een dakterras van waar je het hele vliegveld kon bekijken. Alle vliegtuigen die opstegen, landden en geparkeerd stonden kon je zien en het was een heerlijke plek om ook even uit te waaien. Halve slof kretek weggeblaft en de rust was terug, het monster was opgehouden met lawaai maken. Het vliegveld even wezen verkennen en nog wat laatste roepia’s laten wapperen, voordat het tijd was om te boarden.

Het viel ons op dat er vrij weinig mensen met ons mee het vliegtuig in gingen. Ik dacht zelf dat ze misschien ook die grote gele vlek op mijn rug hadden gezien en ervoor kozen om een vlucht later te pakken, maar het was een binnenlandse vlucht en gewoon niet volgeboekt.
Het vliegtuig was praktisch leeg en gaf daardoor ook een soort rust. Ik zal het moment niet snel vergeten dat ik het allemaal liet gaan. Nee niet zoals na de massage van de dag ervoor, maar het laten gaan van de ‘angst’ en de spanning. Alsof er een soort sluier over me heen viel met het gevoel van: ‘ok het is goed, laat maar. Ineens was er die rust en voelde het alsof de spanning en onterechte paniek allemaal nergens voor nodig is geweest. Het monster was gestopt met herrie maken en was vertrokken. Van het ene op het andere moment was er niets meer over dan een lege kooi, waar ooit iets in heeft gezeten dat bepaalde wat je voelde en bepaalde wat je deed. Heel bizar en mooi tegelijkertijd. Ik vind iedere beweging en beving die het vliegtuig maakt nog steeds niet leuk, maar het direct denken aan een onheilspellend einde was voorbij.

Het was een hele relaxte vlucht en na ongeveer anderhalf uur stonden we weer in Jakarta, de plek waar het 3 weken geleden allemaal begon. Jakarta Airport is een prachtig vliegveld met overal kleine tuintjes vol met orchideeën in de mooiste kleuren en grote winkels voor die laatste souvenirs. De controle werd gedaan met 2 vingers in de neus, want 5 van ons verloren hun flesje drinken en mijn zichtbare flesje kwam door de visuele inspectie en de scanner heen. Lekker bezig mannen!
Ruim 2 en een half uur wachten voordat we aan de lange vlucht naar huis konden beginnen en ik was nog steeds de rust zelve. Tijd voor een sigaret en ik besloot de rokersruimte op te zoeken van dit mooie vliegveld. Denpasar is vele malen kleiner dus ik verwachtte ook hier een mooie ruimte of een dakterras waar je even uit kon waaien. Een hele tijd lopen zoeken en uiteindelijk maar gevraagd aan wat grondpersoneel waar ik mijn kretek kon wegwerken. Ik was vlakbij (zal je altijd zien) en belandde uiteindelijk in een hok waar de onderwereld van Indonesië hun illegale gokwedstrijden houden en geld tellen. Ik werd aangestaard alsof ik een undercover agent was die een microfoontje onder zijn shirt had (dat was gewoon m’n sixpack) en heb in een aardig tempo aan dat rolletje tabak staan zuigen. Over de intercom werd de ‘final call’ omgeroepen voor een vlucht naar Amsterdam en door de afleiding van de Yakuza dacht ik dat ik ons vluchtnummer hoorde. Dat was het moment dat ze door hadden dat ik een undercover agent was en brak de pleuris uit. Als Bruce Lee heb ik mezelf die tent uit geknokt en trok een sprint over het vliegveld naar de gate. Die ging dicht en ik zag het vliegtuig wegrollen, waardoor ik genoodzaakt was er achteraan te rennen en via het landingsgestel het vliegtuig binnen te komen. Dit ging er in mijn hoofd om en niet veel later vertrok ik als een snelwandelaar met te kleine schoenen richting de gate. Het bleek niet onze vlucht te zijn.. Buiten adem als een geit met astma.

Het was tijd! We mochten boarden en de komende 13 uur in de lucht doorbrengen. Ik heb vlak voor het boarden wel de diazepam genomen, maar niet vanwege de angst of de stress. Ik heb de medicatie genomen omdat ik geen zin had om 13 uur te wachten tot we weer thuis zouden zijn.

Het was een top vlucht! 10 van de 13 uur geslapen en totaal niet gemerkt dat Daniëlle over me heen moest klimmen om naar de wc te gaan. De overige 3 uur bestond uit het nemen van een tweede verdoving, eten en het in slaap vallen tijdens iets op Netflix.

Geland!

Ik zal even doorspoelen: Opfrissen, bagage van de band vissen, koffie drinken en op z'n Hollands op de trein wachten. Vanaf het moment dat ik het vliegtuig uit kwam, was ik één bonk energie. Ik stond weer met beide benen op de grond en ik zou niet veel later mijn moeder, Dennis en Wendy weer zien! Tijdens de treinrit bleef de energie aanhouden en moet volgens mij best grappig zijn geweest om te zien. Een kerel van 31 die zit te stuiteren, omdat hij zo z'n moeder weer ziet. Neem maar even een momentje om het je voor te stellen.

"Station Amersfoort"

Ik knuffel mijn moeder niet heel vaak, maar o wat was ik blij om haar weer te zien.

We hebben afscheid genomen van iedereen en natuurlijk bedankt voor alles! Zoals ik al eerder zei, kan ik mijn schoonouders nooit terugbetalen voor deze fantastische reis boordevol 'once in a lifetime' ervaringen en indrukken. De afgelopen 3 weken waren weken die ik nooit meer vergeet en mij ook zeker sterker hebben gemaakt. Het monster dat vliegangst heet is weg en heeft mijn wereld vergroot. Nog steeds is vliegen geen hobby en dat zal het waarschijnlijk ook nooit worden, maar op deze manier kan ik best iets meer van onze mooie wereld gaan bekijken.

We waren weer thuis en zijn niet veel later vertrokken naar Dennis en Wendy om de container met souvenirs te legen. Ook het weer samen zijn met mijn broertje voelde super. Ik had hem en alles wat we samen doen en meemaken echt gemist. De barbeknoei ging aan en een avond geen rijst was heerlijk!

De volgende stop op de planning was huize tante Kliki die op Isa hebben gepast.

Zo milieuvriendelijk als dat we zijn, gingen we met 2 auto's (grote hond en veel spullen) richting Hoevelaken.

Daniëlle was er iets eerder en werd met heel veel enthousiasme begroet door Isa. Ik kwam iets later, tegelijk met wat luchtballonnen en moest Isa enthousiast begroeten terwijl ze verscholen zat in haar bench. Maf beest. Maar heel blij om m'n hondje weer te zien!

De dag liep op zijn eind en wij ook. Ondanks dat ik het merendeel van de vlucht heb liggen snurken, keek ik wel uit naar mijn eigen bed en was ook binnen no time vertrokken naar droomland.

Het is een best stuk geworden dus ik knip het verhaal hier af. Zie het als een deel 1 en deel 2 zal een soort samenvatting zijn van de reis en de bevindingen achteraf.

Ik wil nogmaals iedereen bedanken voor de ontzettend leuke reacties op de verhalen!

We zijn weer thuis!

Patrick